9. Życzenia

Renesmee

Być jak najdalej – tylko tego chciałam, chociaż to i tak nie miało żadnego znaczenia. Nie mogłam uciec, bo i gdzie miałabym się podziać? Oczywiście nie miałam żadnych wątpliwości co do tego, że Jane z chęcią zostawiłaby mnie w tym miejscu, ale Aro z pewnością by na to nie pozwolił, dlatego ktoś prędzej czy później zacząłby mnie szukać. Na razie jednak mogłam i zamierzałam trzymać się z daleka od wszystkich, zwłaszcza od Demetriego, który podążał za mną przez dobrą godzinę, zanim w końcu odpuścił. Dziwne, bo przecież był tropicielem i raz już mnie dotknął, dlatego musiał być w stanie odszukać mnie bez większych problemów, ale najwyraźniej tego nie chciał. Nie byłam na tyle ważna, żeby Demetri Volturi w ogóle pofatygował się i wykorzystał swój dar – ta świadomość była w jakimś stopniu bolesna, chociaż raczej powinnam się cieszyć, skoro potrzebowałam samotności. Niestety, nie potrafiłam.

Miałam ochotę krzyczeć i wyć z frustracji. Kiedy myślałam o tym, co dopiero stało się na moich oczach, w głowie miałam absolutną pustkę. Dlaczego? To jedno pytanie zdawało się mnie nie opuszczać, bo naprawdę nie potrafiłam znaleźć na nie odpowiedzi. Zachowanie Demetriego było bezsensowne, bo i po co miał zabijać kogoś, skoro jeszcze niczego nie ustaliliśmy? Nie mogłam pozbyć się myśli, że to ja odpowiadam za śmierć Silence’a, chociaż nie miałam żadnego wpływu na to, co się wydarzyło. Po prostu rozmawialiśmy, a Demetri pojawił się nagle, zachowując się tak, jakby był obłąkany. Chyba nigdy nie miałam być w stanie zapomnieć jego wzroku – tego dziwnego, pełnego złości spojrzenia. Jego tęczówki wręcz jarzyły się czerwienią, poza tym odniosłam wrażenie, że wręcz mu ulżyło, kiedy już pozbył się przeciwnika.

Z upływem czasu zaczęłam zastanawiać się nad tym, czy Volturi nie odkryli czegoś podczas mojej nieobecności, ale czy wtedy Demetri przybyłby sam? Bardziej prawdopodobne byłoby, że wziąłby ze sobą pozostałych, przynajmniej Felixa, poza tym nie pozwoliłby uciec Fi i Rosie. Nie, tutaj chodziło o samego Silence’a, chociaż nie mogłam sobie przypomnieć niczego, co mogłoby skłonić tropiciela do ataku. Przecież tylko ze mną rozmawiał, w żaden sposób mi nie zagrażając. Nie żebym sądziła, że tutaj chodziło o moje bezpieczeństwo, ale ciężko było nie zacząć się zastanawiać, dlaczego wampir musiał zginąć akurat będąc ze mną. Po prostu czułam, że to ma jakiś związek i ta myśl była co najmniej przerażająca.

Dwa życia. Teraz czułam się odpowiedzialna już nie tylko za śmierć Seana, ale i Silence’a. To nic, że nie zabiłam ich osobiście, ale gdybym nie pozwoliła na zgładzenie pierwszego wampira, jego rodzina byłaby bezpieczna. Silence by żył, jego towarzyski nie musiałyby uciekać, a ja nie czułabym się w tak paskudny sposób. Winny czy nie, Sean wcale nie musiał umrzeć. Wtedy sądziłam, że to dobrze, ale teraz wiedziałam już, że nie miałam prawa o tym decydować; nie mogłam stać się potworem jedynie dlatego, że straciłam wszystkich na których mi zależało.

Kiedy miałam już pewność, że Demetri odpuścił sobie pościg za mną, znacznie się rozluźniłam. Z łatwością zwolniłam tempa i przeszłam do zwykłego, spacerowego. Krążyłam po lesie bez celu, nieczuła na to, że jest stosunkowo chłodno, a oddalanie się od grupy w obcym miejscu jest niczym proszenie się o kłopoty. Oczywiście instynkt podpowiadał mi, że jeśli Fi i Rosa faktycznie były emocjonalne związane z Seanem oraz Silence’m, mogłyby chcieć się zemścić, a ja byłam po temu idealną kandydatką, ale nie dbałam o to. Szczerze mówiąc, jakaś moja część – ta, która odpowiadała za całe cierpienie i ból straty – chciała żeby wampirzyce mnie znalazły, chociaż za wszelką cenę starałam się ją zagłuszyć. Nie chciałam umrzeć, mimo wszystko. Czasami, kiedy wyjątkowo źle znosiłam wspomnienia, żałowałam tego, że nie zginęłam ze wszystkimi na tamtej polanie, ale nigdy nawet przez myśl mi nie przeszło, że mogłabym się zabić. Być może byłam zbyt wielkim tchórzem, żeby się do tego posunąć – nie mam pojęcia. Wiedziałam jedynie, że samobójstwo nie było rozwiązaniem, a moi bliscy zdecydowanie nie chcieliby, żeby coś mi się stało.

Nie byłam pewna, kiedy zaczęło zmierzchać. Aż zadrżałam, kiedy uświadomiłam sobie, że właściwie nie jestem pewna, kiedy upłynęło kilka godzin – było tak, jakby po prostu zniknęły. Łatwo było spacerować po lesie, zwłaszcza teraz, kiedy wpływ Silence’a zniknął i nie było już tak nienaturalnie cicho. W Forks często chodziłam na spacery, najczęściej w towarzystwie Jacoba, poza tym w ostatnim czasie zdobiłam umiejętność niemal całkowitego „wyłączania się” na znaczne okresy czasu. Początkowo było mi to na rękę, ale teraz przerażało mnie odkrycie, że właściwie nie pamiętałam, co działo się ze mną niemal przez cały dzień. Czy to możliwe, że byłam w stanie przez tyle czasu bez celu krążyć, wpatrując się w ziemię? Bacząc na to, jak zachowywałam się w ostatnim czasie, było to bardzo możliwe. To okropne, ale Hannah chyba faktycznie miała rację: byłam zdolna jedynie do tego, żeby płakać i zamykać się na całe godziny w komnacie, próbując przetrwać od wschodu do zachodu słońca. Tego nawet nie dało się nazwać namiastką prawdziwego życia – to była egzystencja.

Spojrzałam w niebo, usiłując pomiędzy plątaniną gałęzi i liści dostrzec atramentowe niebo, ale praktycznie nie byłam w stanie. Jedynie miejscami różowo-pomarańczowe światło zachodzącego słońca przebijało przez rozciągnięty nad moją głową baldachim, sięgając ściółki. Zaczęłam się zastanawiać, czy nie powinnam wrócić do miejsca, które wybraliśmy na punkt obserwacyjny, ale nie miałam na to ochoty. Demetri najprawdopodobniej był właśnie tam, a ja nie byłam gotowa na to, żeby z nim przebywać albo – co gorsza – spojrzeć mi w oczy. Pewnie i tak nie miał chcieć ze mną rozmawiać, nie wspominając już o próbie wyjaśnienia mi czegokolwiek. W jego oczach musiałam być słaba i zbyt wrażliwa, jeśli chodzi o śmierć; nie należałam do straży, bo po prostu tutaj nie pasowałam. Wszystkim na rękę byłoby, gdybym odeszłam, ale i do tego nie miałam motywacji.

Ruszyłam więc dalej w las, zamierzając przejść jeszcze spory kawałek, zanim ostatecznie zawrócę. Podejrzewałam, że do wschodu słońca i tak nie będą mnie potrzebowali, a nawet jeśli, Demetri miał być mnie w stanie wytropić w mgnieniu oka. Szłam stosunkowo szybko, dla odmiany wpatrując się w niebo (albo raczej gałęzie drzew) i starając się obrać taki kierunek, żeby drzewa zaczęły rosnąć rzadziej. Kilka razy potknęłam się na nierównym podłożu, tym samym zdradzając ludzkie cechy i to, że jednak odziedziczyłam po mamie coś więcej prócz zdolności przyciągania kłopotów. Kiedy omal nie upadłam, zorientowałam się w końcu, że teren lekko pnie się pod górę i machinalnie przyśpieszyłam, starając się ostrożniej stawiać stopy. Nie wiem dlaczego, ale widok nieba i gwiazd wydał mi się obiecujący, i nagle zapragnęłam znaleźć się na wolnej przestrzeni.

Drzewa w końcu się rozstąpiły, a ja aż roześmiałam się radośnie. Być może było to oznaką utraty zdrowia psychicznego, ale widok ze szczytu niewielkiego wzgórza naprawdę napawał mnie niezdrowym wręcz entuzjazmem. W większości wzniesienie pokrywały gęste lasy, które otaczały mnie teraz ze wszystkich stron, dając nieco klaustrofobiczne wrażenie, ale prawie tego nie zauważałam. Ostatnich kilka metrów pokonałam praktycznie biegiem, w końcu docierając na znajdująca się na samym szczycie polanę o średnicy jakichś dziesięciu metrów. Miejsca nie było dużo, ale to mi wystarczyło, poza tym byłam bardziej zainteresowana milionami migocących na niebie gwiazd. Nie było księżyca, ale drobne punkciki były aż nazbyt wyraźne i przypominały trochę migocące diamenty. Nie jestem pewna dlaczego, ale widok ten mnie urzekł i przez moment stałam w bezruchu, po prostu obserwując.

Może właśnie dlatego nie zauważyłam, kiedy się pojawił. Dopiero po kilku sekundach dotarło do mnie, że ktoś mnie obserwuje. Aż się wzdrygnęłam i pośpiesznie rozejrzałam dookoła, w końcu dostrzegając szczupłą sylwetkę na tle mrocznej ściany lasu. Zamrugałam kilkukrotnie i aż cofnęłam się o krok, rozpoznając rubinowe tęczówki i trochę rozczochrane brązowe włosy, opadające na bladą twarz wampira. Demetri obserwował mnie z nieodgadnionym wyrazem twarzy, kiedy zaś odważyłam się poruszyć, zmrużył oczy i powoli ruszył w moją stronę.

– Tylko proszę cię, nie uciekaj. Nie chcę znowu cię szukać – powiedział cicho. Jego głos – ten cudowny, aksamitny baryton – brzmiał jeszcze bardziej pociągająco w takich warunkach.

– Przecież i tak byś mnie znalazł – mruknęłam, ale zostałam. Obserwowałam go nieufnie, kiedy drastycznie zmniejszył dystans pomiędzy nami. Na całe szczęście zatrzymał się w odległości akceptowalnej, żebym czuła się swobodnie, ale i tak byłam aż nadto świadoma jego obecności. Gdyby był żywy, prawdopodobnie czułabym ciepło jego ciała. – Czego chcesz? – zapytałam chłodno.

– Niczego – odparł obojętnie. – Jeśli nie rościsz sobie praw do tej części lasu, chciałbym po prostu tutaj pobyć – dodał z typową dla siebie nonszalancją. Zachowywał się tak, jakby nic się nie stało i to mi odpowiadało; nie chciałam rozmawiać. – I nie, niekoniecznie.

Uniosłam brwi, nie rozumiejąc.

– Niekoniecznie co? – zapytałam rozdrażnionym tonem. Miałam pewne problemy z łączeniem faktów i podejrzewałam, że ma to jakiś związek z jego obecnością.

– Niekoniecznie bym cię znalazł – powiedział i nagle jakby coś sobie przypomniał, bo aż sapnął z niedowierzaniem. – O cholera, faktycznie. Że też na to nie wpadłem! – zawołał, przeczesując włosy palcami i robiąc sobie na głowie jeszcze większy bałagan.

Nie byłam do końca pewna czy dobrze zrozumiałam, ale jeśli tak, było to co najmniej zabawne i szokujące. Zmrużyłam oczy, uważnie obserwując jego twarz w nadziei, że nie spróbuje mnie okłamać, jeśli zadam mu jakiekolwiek pytanie.

– Chcesz przez to powiedzieć, że… zapomniałeś o swoim darze? – zapytałam, starając się zabrzmieć poważnie, ale w moim głosie i tak dało się wyczuć rozbawienie i niedowierzanie.

– W rzeczy samej – przyznał, rzucając mi nieodgadnione spojrzenie. Sposób w jaki wysunął dolną wargę, żeby okazać niezadowolenie moim zachowaniem, rozbawił mnie do tego stopnia, że roześmiałam się. Naprawdę się roześmiałam! – A to co było? – Spojrzał na mnie groźnie, ale figlarny błysk w jego oczach popsuł efekt.

Znów się roześmiałam. O mój Boże! Nie sądziłam nawet, że jeszcze pamiętam jak to jest, kiedy czuje się rozbawienie, ale Demetri naprawdę mnie rozśmieszył. Nie byłam pewna czy zrobił to specjalnie, czy też nie, ale zachichotałam znów i aż przyłożyłam dłonie do ust, co najmniej zaskoczona. To było takie dziwne, śmiać się po raz pierwszy od kilku miesięcy – i to szczerze, zupełnie jakby cokolwiek jeszcze miało sens. Demetri obserwował mnie z ciekawością, lekko przekrzywiając głowę i chyba samemu ledwo powstrzymując się od uśmiechu.

Wyglądał inaczej, zdecydowanie lepiej niż wtedy, kiedy widziałam go po raz ostatni. Kiedy…

Och.

Uśmiech zamarł mi na ustach równie nagle, co się pojawił. Zmarkotniałam i spuściłam wzrok, w jednej chwili tracąc humor i czując się co najmniej niezręcznie w obecności wampira. Uniósł pytająco brwi, ale potem w jego krwistych tęczówkach pojawiło się zrozumienie. Skrzywił się i westchnął, ale przynajmniej nie próbował się tłumaczyć, chociaż tego się spodziewałam. Spuścił ręce, układając je wzdłuż ciała, i po prostu wzruszył ramionami, bezradny.

– No cóż, to… Głupia pomyłka, to wszystko – wykręcił się i znów westchnął. – Jeśli chcesz, mogę sobie pójść, ale wtedy będziesz musiała sama znaleźć drogę powrotną. Chyba, że pozwolisz mi tutaj ze sobą posiedzieć – zaproponował, zaglądając mi w oczy.

Wiedziałam z doświadczenia, że oczy wampirów – zwłaszcza tych, które żywią się ludzką krwią – mogą być równie przerażające, co hipnotyzujące, nigdy jednak nie spotkałam się z aż tak magnetycznym spojrzeniem. Wzdrygnęłam się i z trudem odwróciłam wzrok, czując jak z nadmiaru emocji zaczyna kręcić mi się w głowie.

– Rób co chcesz – odparłam albo raczej wymamrotałam. Prawda, nie było to zbyt uprzejme i nie zdziwiłabym się, gdyby znów uniósł się honorem i mnie zostawił, ale jakaś cząstka mnie tego nie chciała. Pragnęłam żeby został.

Nawet się nie skrzywił. Na jego ustach pojawił się znajomy mi już, odrobinę cyniczny uśmiech.

– Świetnie – powiedział jedynie i zanim się obejrzałam, układał się już na wilgotnej trawie. Założył obie ręce za głowę i wyglądając na absolutnie rozluźnionego, wbił wzrok w rozgwieżdżone niebo. – Jakie są szansę, że jednak do mnie dołączysz? – zapytał nagle, całkowicie mnie zaskakując.

Drgnęłam i zawahałam się. W pierwszym odruchu zamierzałam odmówić, ale po chwili uświadomiłam sobie, że wcale nie chcę tego robić. Ruszyłam się z miejsca i – dbając o zachowanie między nami dystansu mniej-więcej metra – przykucnęłam na trawie, po czym skrzywiłam się.

– Jest mokro – powiedziałam.

Demetri westchnął, po czym rzucił mi spojrzenie o treści „Nie cuduj, kobieto”. Zrobiłam obojętną minę i wzruszywszy ramionami chciałam wstać, ale uprzedził mnie i zerwawszy się na nogi, rozłożył na trawie swoją pelerynę, po czym położył się z powrotem. Po pierwsze, nie miałam pojęcia co miał z tym zwyczajem użyczania mi swojej szaty, a po drugie – istotniejsze – w ten sposób byłam zmuszona położyć się tuż obok niego, a to było co najmniej krępujące. Być może powinnam była się wycofać, ale coś w geście tropiciela mnie rozczuliło, dlatego przestałam „cudować” i z wahaniem ułożyłam się obok niego. Był tak blisko, że prawie stykaliśmy się ramionami, poza tym czułam bijący od jego marmurowej skóry chłód. Dziwne, ale zadrżałam i to niekoniecznie z zimna.

Zapanowała cisza, ale nie było w niej nic ciążącego. Leżeliśmy, wpatrując się w usiane gwiazdami niebo i mogłam z czystym sumieniem powiedzieć, że czułam się dobrze. Rozluźnienie, niemal obojętność leżącego u mojego boku wampira sprawiały, że byłam w stanie nie myśleć o tym, czego dopiero co dokonał. Kolejna dziwna sprawa, bo krążąc po lesie byłam niemal absolutnie pewna, że tak łatwo nie wyrzucę tego z pamięci, a już na pewno nie będę w stanie swobodnie z Demetrim przebywać. Zabawne jak nieprzewidywalne jest życie – kilka godzin później leżałam wraz z nim na trawie i to wcale nie wydawało mi się niewłaściwie.

Westchnęłam i lekko przekrzywiłam głowę w lewą stronę, żeby móc na niego spojrzeć.

– No dobrze, możesz mi teraz powiedzieć.

Zerknął na mnie pytająco i skrzywił się, jakby chcąc dać mi do zrozumienia, że powinnam sobie darować.

– Powiedzieć co? – zapytał takim tonem, że prawie mu uwierzyłam, że nie ma pojęcia o co mi chodzi.

– Przecież wiesz – zirytowałam się. – Powiedzieć, dlaczego tak się zachowałeś – wyjaśniłam, doskonale zdając sobie sprawę, że to i tak spore niedopowiedzenie, nie miałam jednak ochoty psuć nastroju wzmianką o morderstwie.

– Ach, to… – Znałam go krótko, ale już mogłam stwierdzić, że powinien zostać aktorem. – Jakby to powiedziała większość kobiet, które znam, po prostu jestem dupkiem – odparł wymijająco.

Nie wiem dlaczego, ale wzmianka o „innych kobietach” była dla mnie niczym policzek. Pośpiesznie odwróciłam głowę i utkwiłam wzrok w niebie, żeby nie mógł zobaczyć wyrazu moich oczu.

– Cóż, zgadzam się z tym w zupełności – powiedziałam obojętnie, na co on wybuchnął śmiechem.

– Ajć…

Miał ładny śmiech, podobnie jak głos. Zresztą cały był na swój sposób pociągający, poczynając od idealnych rysów twarzy, na zalotnym spojrzeniu kończąc. Chyba nie zdawał sobie nawet sprawy z tego, jak działa na innych, zwłaszcza na płeć przeciwną. A może właśnie wręcz przeciwnie i z premedytacją to wykorzystywał. Słyszałam nie raz, że Demetri jest kimś na kształt zamkowego podrywacza, chociaż osobiście nie miałam okazji tego zaobserwować (Hannah teraz pewnie skomentowałaby, że jestem ślepa na własne życzenie). Pocieszający był jedynie fakt, że ktoś taki jak Demetri nie mógłby być zainteresowany urodzeniem i mnie, zwłaszcza po tym, jak wielokrotnie dał mi do zrozumienia,  że jestem mu kulą u nogi.

– A tak na poważnie – odezwał się nagle; aż spojrzałam na niego, bo bycie poważnym było czymś absolutnie do niego niepasującego – to prawdopodobnie to była moja głupota. Wiesz, tak przeszło mi przez myśl, że on jest niebezpieczny.

Uniosłam się na łokciu, żeby lepiej widzieć jego twarz. Dla odmiany to on usiłował sprawić, żebym nie mogła stwierdzić co naprawdę myślał, nie zamierzałam jednak tak łatwo odpuścić.

– O Boże… Myślałeś, że coś mi się stanie? – zapytałam, sama wątpiąc we własne stwierdzenie. Niby dlaczego miałby się przejmować moim bezpieczeństwem do tego stopnia?

– To za mocne słowa – wykręcił się. – Jestem przewrażliwiony, bo jak coś ci się stanie, to moja głowa poleci. No, jeszcze Felixa – poprawił się. – A ty masz dziwny talent do ściągania na siebie kłopotów, więc teoretycznie lepiej dmuchać na zimne.

– Jesteś beznadziejny! – Aż sapnęłam z frustracji.

Parsknął śmiechem i znów po prostu się uśmiechnął. Nie tak po prostu – był to bezczelny uśmiech, który sprawił, że jednocześnie miałam ochotę mu przyłożyć, co i go odwzajemnić.

– Polecam się.

Drażnił się, co do tego nie miałam żadnych wątpliwości. A jakby tego było mało, najwyraźniej dobrze bawił się moim kosztem. Zacisnęłam usta w wąską linijkę i spróbowałam udać obrażoną, ale marnie mi to szło. Znów zapanowała cisza, i znów nie czułam się z tego powodu źle. Wolałam chyba nawet, kiedy Demetri milczał i nie irytował mnie nieodpowiednimi stwierdzeniami akurat wtedy, kiedy zaczynałam robić sobie nadzieję na to, że w tym wszystkim jednak w jakimś stopniu chodziło o mnie. To były naiwne myśli, ale czasami lepiej było się oszukiwać niż przygnębiać.

Kiedy jego dłoń nagle wylądowała na moim policzku, cała zesztywniałam, a serce omal mi nie stanęło. Spróbowałam się poderwać, ale powstrzymał mnie i stanowczo ujął pod brodę.

– Co ty, do cholery…? – zaczęłam, ale nie zdążyłam skończyć, bo zatkał mi usta dłonią. To zaskoczyło mnie do tego stopnia, że straciłam oparcie na ręce, którą się podpierałam, i omal nie wylądowałam na nim.

– Cicho. Spójrz tam – upomniał i stanowczo przekręcił moją głowę pod odpowiednim kątem.

Zdążyłam pomyśleć jedynie tyle, że to naprawdę krępujące, że dotykał mojej twarzy, a ja praktycznie na nim leżałam (straciłam równowagę, próbując się podnieść), ale przestałam o tym myśleć, kiedy zobaczyłam, co takiego chciał mi pokazać. Aż jęknęłam z wrażenia, kiedy ciemne, nocne niebo przeciął jarzący się, srebrzysty punkt. Meteoryt – spadająca gwiazda – zatoczył łuk i zniknął za drzewami, ale miałam dostatecznie wiele czasu, żeby pomyśleć życzenie.

Demetri chrząknął i pociągnął mnie za kosmyk włosów, próbując zwrócić na siebie uwagę.

– Hm, mogłabyś…? – Spojrzał na mnie znacząco i uśmiechnął się złośliwie. – Nie żeby to nie było przyjemne, ale mimo wszystko mogłabyś ze mnie zejść – wyjaśnił, a ja na powrót uświadomiłam sobie swoje położenie i to, że moje włosy muskają jego twarz.

Zerwałam się tak gwałtownie, że aż potknęłam się o własne nogi i wylądowałam na wilgotnej trawie. Znów zaczął się śmiać, bezczelnie się ze mnie nabijając, ja zaś aż kipiałam ze złości i zażenowania. Musiał to zauważyć, bo zreflektował się i podniósłszy się, wyciągnął rękę w moją stronę, żeby pomóc mi wstać. Zignorowałam go i przetoczyłam się z powrotem na pelerynę, nie zamierzając dać mu tej przyjemności i po prostu odejść, obrażając się.

Spojrzał na mnie pobłażliwie, ale w żaden sposób tego nie skomentował. Poruszał się tak szybko, że właściwie na nim nie nadążałam i aż wzdrygnęłam się, kiedy znów ułożył się na brzuchu u mojego boku.

– Więc? – zagadnął, szczerząc się w uśmiechu. – Co takiego sobie pomyślałaś? No, nie patrz tak na mnie, wiem, że dziewczyny właśnie to robią – dodał i machnął ręką, kiedy otworzyłam usta, żeby zaprotestować.

Aż uniosłam brwi ze zdziwienia, kiedy usłyszałam w jaki sposób wypowiedział słowo „dziewczyny” – jakbyśmy były jakimś oddzielnym gatunkiem, którego zupełnie nie rozumiał. To było aż nadto męskie i nazbyt dobrze pasowało do Demetriego.

– Nie twoja sprawa – odparowałam gniewnie. Boże, jakim cudem był w stanie jednocześnie wytrącić mnie z równowagi i spowodować, że nie zamierzałam go zostawić? – I naprawdę musisz cały czas zachowywać się jak dupek? – zapytałam, wątpiąc żeby odpowiedział szczerze.

– Bo co? Bo się nie spełni? – Znów ten pobłażliwy uśmiech. – Pewnie i mógłbym, ale to nie takie proste. Swoją drogą, właśnie takie było moje życzenie: żeby nie być dupkiem.

– Dopiero co powiedziałeś, że to dziewczęce – wytknęłam mu, jednocześnie zdziwiona, że cokolwiek mi zdradził.

Przeczesał palcami włosy, tworząc na głowie jeszcze większy bałagan. Co najlepsze, to jedynie dodawało mu uroku, tym bardziej, kiedy przybierał ten chłopięcy wyraz twarzy.

– Nie. Powiedziałem, że dziewczyny tak robią – poprawił. Osobiście nie widziałam większej różnicy, ale postanowiłam darować sobie komentarze. – Ja ci powiedziałem, więc teraz oczekuję rewanżu – dodał, przeszywając mnie spojrzeniem na wskroś.

– Niczego ci nie obiecywałam! – zaprotestowałam, szukając w myślach powodu dla którego miałabym go zbyć. Wciąż na mnie patrzył, coraz bardziej mnie tym irytując. – A niech cię! Dobra, to i tak głupie i raczej się nie spełni, więc wszystko mi jedno – zdenerwowałam się.

Coś w moim tonie sprawiło, że kpina zniknęła z jego twarzy. Spojrzenie, którym teraz mnie obdarzył, było przede wszystkim ciekawskie, ale i… troskliwe?

– Co takiego sobie pomyślałaś? – zapytał cicho. Ręka drgnęła mu tak, jakby musiał walczyć ze sobą o to, żeby mnie nie objąć.

Zamknęłam oczy i przełknęłam z trudem.

– Ja po prostu chciałabym być jeszcze kiedyś szczęśliwa – wyznałam.

Zapadła długa, krępująca cisza.

Demetri

Była na wyciągnięcie ręki – przyjemnie ciepła, delikatna i żywa. Obserwowałam, jak jej klatka piersiowa unosi się miarowo, a włosy tworzą wokół głowy ognisty welon, rozrzucone na wilgotnej trawie. Leżała tak blisko, że czułem krążącą w jej żyłach krew, która w jakimś stopniu mnie przyciągała, chociaż nie na tyle, żebym był dla niej zagrożeniem. Nie miałem pewności czy mi ufała, ale chyba fakt, że znajdowała się tak blisko i na dodatek spokojnie zasnęła był najlepszą z możliwych odpowiedzi.

Chyba nigdy z nikim nie rozmawiałem przez tak długi okres czasu. Mam na myśli… nie rozmawiałem z kobiet, bo liczne przekomarzania z Felixem to była zupełnie inna sprawa. Będąc z dziewczyną, zwykle skupiałem się na czymś innym, czego ta krucha istota z pewnością nie miała mi dać i czego wcale od niej nie oczekiwałem. Jasne, była ładna i jako taka mnie pociągała, ale to był zakazany owoc, po który nie powinienem chcieć sięgnąć. Przynajmniej tak było kilka tygodni wcześniej, kiedy była dla mnie po prostu Cullenówną, której obecność była utrapieniem i która była powodem tego, że musiałem męczyć się po za zamkiem, uganiając się za jakimiś obcymi wampirami. Teraz bycie złym na nią wydawało się nie do pomyślenia, chociaż to nie znaczyło, że moje zachowanie względem Renesmee były wzorowe. Denerwowałem się na siebie i chyba nieświadomie wyładowywałem tę frustrację na niej; poza tym to miał być sposób na to, żeby nie tyle trzymać ją, co siebie z dala od niej, ale za każdym razem działo się coś, co zmuszało mnie od odstąpienia od swoich planów. Ona mnie przyciągała, samą swoją obecnością i coraz trudniejszym było udawać, że jest inaczej. To było co najmniej niepokojące i nie podobało mi się, ale nie potrafiłem z tym walczyć.

Boże, to chyba był dowód na to, że powoli zaczynałem tracić zmysły. Ta dziewczyna była niebezpieczna – jej zapach, jej promienne piękno i skrytość – a ja powoli zaczynałem plątać się w tym, co do niej czułem. Bo coś czułem, musiałem to w końcu przyznać. Coś się stało, kiedy tamtego pierwszego dnia uratowałem ją przed okrutną śmiercią i upokorzeniem, i od tamtego momentu brnęliśmy coraz głębiej w to, co tamten moment między nami wytworzył. Był to rodzaj specyficznej więzi, która była dla mnie coraz większą zagadką i która zdecydowanie była czymś więcej niż po prostu poczuciem odpowiedzialności. Nie potrafiłem jeszcze tego nazwać, ale już teraz wiedziałem, że nie było to w żadnym stopniu podobne do tego, czego doświadczałem wcześniej.

To dziwne, ale najbardziej bolał mnie jej smutek. Co prawda śmiała się przy mnie i nie miałem wątpliwości, że to było szczere, ale w jej czekoladowych oczach wciąż było coś, co sprawiało, że jakimś cudem nawet mnie robiło się zimno. To był rodzaj oddalenia, jakby była ze mną jedynie ciałem, a coś uparcie odciągało ją od realnego świata. Potrafiłem zrozumieć żałobę, ale to co było w Renesmee wydawało się czymś zdecydowanie gorszym niż po prostu ból straty. Podejrzewałem, że gdyby psychiczny ból, który odczuwała, był w stanie zabijać, to urocze stworzenie u mojego boku już dawno byłoby martwe. Nie potrafiłem sobie tego wyobrazić, poza tym cały czas prześladował mnie wyraz jej twarzy, kiedy wyjawiała mi swoje życzenie.

„Ja po prostu chciałabym być jeszcze kiedyś szczęśliwa”. Boże, to zdecydowanie nie było czymś normalnym, skoro była przekonana, że nie ma już na to szans. Gdyby miała więcej się nie uśmiechać, nawet w wymuszony sposób, ten świat naprawdę byłby niesprawiedliwy.

Kiedy mówiła, była cicha i oddalona – przynajmniej wtedy, kiedy akurat nie rzucała złośliwych odpowiedzi pod moim adresem. Rozmawialiśmy przez kilka dobrych godzin, zanim w którymś momencie nie zamilkła i nie uświadomiłem sobie, że po prostu zasnęła. Może nie powinno mnie to dziwić, bo wiedziałem, że jest w połowie człowiekiem, ale i tak mnie tym zaskoczyła. Znów poraziło mnie to, jak bardzo była ludzka i nie mogłem powstrzymać się przed przyglądaniem się jej z fascynacją. Cholera, jasne, czasami miałem ludzkie partnerki – które, nawiasem mówiąc, później zawsze kończyły jako przekąska – ale ta dziewczyna to było zupełnie coś innego.

Próbowałem wyciągnąć od niej coś więcej na temat jej uczuć i rodziny, ale wyraźnie nie chciała o tym rozmawiać, dlatego za każdym razem zmieniała temat. Ostatecznie dałem sobie spokój, woląc słuchać o tym, jak cichym, melodyjnym głosem opowiada o swojej fascynacji muzyką i poetą. Zwykle unikałem naszej zamkowej biblioteki, ale być może kiedyś musiałem zrobić wyjątek, żeby zobaczyć ją w promieniach wschodzącego słońca, kiedy tak przesiadywała z książką w ręku. Potrafiłem sobie wyobrazić świetlne refleksy tańczące w jej płomiennych włosach, kiedy pochylała się nad jakimś opasłym tomikiem; prawdopodobnie i wtedy – tak jak i w momentach, kiedy leżała na brzuchu i podbierała głowę na łokciach – loki opadały jej na twarz, tworząc jedwabisty, lśniący welon, który nade wszystko pragnąłem dotknąć. Samo wspomnienie muśnięcia jej włosów, kiedy przypadkiem wylądowała na mnie, przyprawiało mnie o przyjemne dreszcze, a do tego naprawdę ciężko wampira doprowadzić.

Westchnąłem, po czym spojrzałem raz jeszcze na spokojną twarz Renesmee. Dziwne, ale przez cały czas byłem przekonany, że istnieje skrót jej imienia – bodajże „Nessie”, chociaż słabo pamiętałem konfrontację z Cullenami sprzed osiemnastu lat (ale ten czas leci…) – kiedy jednak mimochodem nazwałem ją w ten sposób, cała zesztywniała i spojrzała na mnie tak pełnym bólu wzrokiem, że aż mnie sparaliżowało Przez moment wyglądała tak, jakby pragnęła zerwać się na równe nogi i uciec z krzykiem. Nie zrobiła tego, tylko spojrzała na mnie i lodowatym, pozbawionym jakichkolwiek emocji tonem powiedziała:

– Nigdy więcej tak mnie nie nazywaj.

Nie pozostało mi nic innego, jak ją przeprosić i pośpiesznie zmienić temat, żeby się rozpogodziła. Dopiero później dotarło do mnie, że jestem idiotą, używając pieszczotliwego określenia, które pewnie musiała słyszeć tysiące razy od swoich bliskich – oczywiste, że przywoływało wspomnienia przed którymi za wszelką cenę starała się uciec. Tak ciężko było przebywać przy kimś, kto w gruncie rzeczy był delikatny i kruchy, i kogo jednym nieostrożnym słowem można było dogłębnie zranić. Szlag, nie przypuszczałem nawet, że ktokolwiek będzie mi w ogóle zależało na tym, żeby ktokolwiek czuł się przy mnie dobrze. Ale przy niej naprawdę musiałem uważać i starałem się to robić. Cokolwiek, byleby jakoś wynagrodzić jej wcześniejsze krzywdy – bo przecież powiedziałem prawdę: nie chciałem być dupkiem. Przynajmniej nie zawsze, na przykład wtedy, kiedy mogłem być przy niej.

Być może nie powinienem tego robić, ale wyciągnąłem dłoń i odważyłem się dotknąć jej policzek. Nawet we śnie wyglądała na spiętą, być może przywykła do koszmarów, chociaż w tym momencie wyglądała na spokojną; nieskromnie postanowiłem uznać to za swój mały sukces, bo kto wie, czy moja obecność nie miała z tym jakiegoś związku… Nie żebym uważał, że dziewczyna w jakikolwiek sposób jej łaknęła, ale i nie zaprotestowała, kiedy chciałem zostać, więc mogłem próbować w to wierzyć. Matką głupich czy nie, nadzieja była ważna.

A ona była taka młoda – zdecydowanie młodsza ode mnie, chociaż zarówno pod względem ludzkich, jak i wampirzych praw, była już dorosła. Zabawne, ale w jakimś stopniu wciąż wydawała mi się dzieckiem. Nie żebym nie dostrzegał delikatnych krągłości jej ciała i zdecydowanie zbyt dojrzałego charakteru, ale mimo wszystko… No dobrze, może nie chodziło o wiek, ale tę kruchość, którą wręcz emitowała. O to, że na samą myśl o dotknięciu jej, miałem wrażenie, jakbym za chwilę mógł zrobić jej krzywdę. Może i była w połowie wampirem, równie silna i szybka, ale wcale nie wyglądała na taką, zwłaszcza w tym momencie.

Wycofałem dłoń i podniosłem się bezszelestnie. Delikatnie uniosłem ten skraj rozłożonej na trawie peleryny, który zajmowałem, po czym zarzuciłem go na Renesmee. Poruszyła się przez sen i ciasno opatuliła się materiałem, wtulając w niego twarz. To trochę mnie zaskoczyło, ale sprawiło równie, że na moich ustach pojawił się uśmiech. Była nie tylko delikatna, ale i urocza, nawet w momentach, kiedy wyglądała tak, jakby zamierzała dać mi w twarz. Poruszyła się znowu i przekręciła tak, że głowa opadła jej lekko na bok, dzięki czemu miałem idealny widok na jej smukłą, bladą szyję i błyszczący łagodnie w słabym świetle gwiazd medalion. Zdążyłem już nauczyć się siatki, którą tworzyły żyły pod jej cienką skórą, ale wcale nie czułem pragnienia, żeby dostać się do krążącej w nich krwi. Wciąż pachniała słodko, a zapach feromonów był kuszący i sprawiał, że znów chciałem znaleźć się blisko niej, ale było to znośne. Cóż, z pewnością nie zamierzałem posunąć się do tego, żeby wziąć ją siłą – taka możliwość była naprawdę obrzydliwa i trudna do wyobrażenia. Sprawiała, że aż drżałem z narastającej wściekłości, wspominając tamtego wampira na placu i sposób w jaki jego dłonie błądziły po jej smukłym ciele, chociaż tego nie chciała.

Pokręciłem głową i cicho ruszyłem w stronę ściany lasu. Być może to było okrutne zostawiać ją samą, kiedy w każdej chwili mogła się obudzić, ale musiałem znaleźć Felixa i koniecznie z nim porozmawiać. Wciąż czułem na skraju świadomości obecność Renesmee, dlatego miałem pewność, że w razie potrzeby byłbym w stanie bez problemu ją odnaleźć, więc nie martwiłem się o nią. Silence był martwy, a te dwie wampirzyce, które podobno mu towarzyszyły, po prostu uciekły i szczerze wątpiłem, żeby miały zagrozić akurat Nessie… Hm, chyba sam dla siebie mogłem ją tak nazywać, prawda? Myśli nie mogły jej skrzywdzić. Tak czy inaczej, wierzyłem w to, że nawet ze swoim dziwnym talentem do pakowania się w kłopoty jest bezpieczna i nic się jej nie stanie, jeśli przez jakąś godzinkę bądź dłużej pobędzie sama.

Znalezienie Felixa było dziecinnie proste, bo przyjaźniliśmy się od stuleci i miałem w tym wprawę. Na moje szczęście był wystarczająco daleko do naszego punktu obserwacyjnego i „piekielnych bliźniąt”, żebyśmy mogli swobodnie porozmawiać, nie bojąc się, że ktoś nas podsłucha. Oczywiście wyczuł mnie, kiedy tylko znalazłem się wystarczająco blisko, dlatego nie pozostało mi nic innego jak się ujawnić.

Otworzyłem usta, chcąc coś powiedzieć, ale wampir zdecydował się mnie ubiec:

– Nie – powiedział stanowczo, zakładając obie ręce na piersi.

Zamrugałem całkiem zbity z pantałyku.

– Co? – Felix czasami był dziwny, ale wyjątkowo nie miałem do tego cierpliwości.

– Znam tę minę. Wiem, kiedy coś ode mnie chcesz – wyjaśnił, spoglądając na mnie pobłażliwie. – Wszystko pięknie i tak dalej, oczywiście pomijając to, że wcięło cię gdzieś na kilka ładnych godzin. Nie musisz mi mówić gdzie byłeś, bo nie jestem twoją matką – na całe szczęście – ale czegokolwiek ode mnie chcesz, odpowiedź brzmi „nie”, bracie.

Cholera, czyżby naprawdę aż tak dobrze mnie znał? Felix był Felixem, zdecydowanie zbyt spostrzegawczy w momentach, kiedy było to absolutnie niepotrzebne. Poczułem irytacje, bo faktycznie coś od niego chciałem i zupełnie nie przewidywałem odmowy. Tym bardziej, że wyjątkowo nie chodziło o mnie – nie tak do końca.

– Ja? Mam czegoś od ciebie chcieć? Skąd taki pomysł – powiedziałem, unosząc obie ręce ku górze, w geście poddania. Spojrzał na mnie z rezerwą, więc z westchnieniem je opuściłem. – Dobra, masz rację. Ale nawet nie wiesz o co chodzi – zauważyłem z niezadowoleniem.

– To wciąż brzmi „nie”, chociaż jeśli chcesz pogadać, to proszę bardzo. Chętnie posłucham – zapewnił, opierając się o pień najbliższego drzewa i spoglądając w moją stronę.

Westchnąłem i podszedłem do niego, po przyjacielsku obejmując go ramieniem… W taki sposób, że równie dobrze mogłem w przypływie frustracji wgryźć się w jego szyję i przypomnieć, że zirytowany tropiciel to zdecydowanie nic dobrego. Jasne, czasami prosiłem o bzdety i to w znamienitej większości idiotyczne, ale tym razem chodziło o coś naprawdę poważnego.

– Więc? – ponaglił Felix, ale już zdecydowanie innym tonem. W jego spojrzeniu pojawiło się zainteresowanie, kiedy po mowie mojego ciała poznał, że chodzi o coś faktycznie ważnego.

– Prawda jest taka, że musisz mi pomóc…

Ach, tylko ja czuję zbliżający się wielkimi krokami koniec roku? Mały ruch na blogach jest bardziej wymowny niż cokolwiek innego – i wielka szkoda. Nie wiem jak wy, ale ja z wytęsknieniem wypatruję wakacji, bo jestem padnięta i zmęczona poprawianiem ocen. I jakby było mało, końca nie widać...

Na pocieszenie – mam nadzieję – nowy rozdział. Wyjątkowo wyszedł dokładnie tak, jak od początku chciałam – no i jest perspektywa Demetriego, którego wiele osób polubiło. Mam nadzieję, że przynajmniej kilku czytelników będzie usatysfakcjonowanych. Poza tym, naturalnie, zastanawiam się, czy ktokolwiek wpadnie na to, co tak ważnego ten niekonwencjonalny wampir wymyślił...

Nessa.