Podziękowania

Ilekroć dochodzę do końca którejś z moich historii, jestem równie oszołomiona. Tak jest zarówno tu, jak i na innych moich blogach. I ta myśl – o tak, właśnie skończyłam „Szał”. Coś niesamowitego, naprawdę.

Zabawne, ale w głowie mam pustkę. To jeden z nielicznych razów, kiedy sama nie jestem pewna, co chcę napisać, a nie chce zbytnio się rozwodzić, bo a) to wciąż nie jest koniec i b) nie chcę wszystkich zanudzić. W takim wypadku zostaje mi wyłącznie podziękowanie, tym bardziej, że do pisania zawsze zachęca mnie tych kilka cudownych osób, którym zjakiegoś powodu chce się czytać i komentować. To dla mnie bardzo ważne, tym bardziej, że bez czytelników na pewno nie dotarłabym do końca „Szału”. Swoją drogą, ta księga i tak zajęła mi prawie półtora roku, choć liczyłam, że uda mi się dokończyć ją dużo szybciej. No cóż, mogę co najwyżej przeprosić za to i za wszystkie błędy, których jeszcze nie miałam okazji popoprawiać, choć bez wątpienia kiedyś to zrobię.

A teraz do rzeczy. Naturalnie dziękuję wszystkim i każdemu z osobna, kto czytał i – być może – dopiero czytać będzie. To dla mnie wiele znaczy, ale i tak chcę wymienić kilka istotnych osób, które bardzo mi pomogły.

Guśka – naturalnie, za to, że po prostu jesteś. Jestem wdzięczna za każdy komentarz, każde słowo, a przede wszystkim za te wszystkie e-male i to, że zawsze mogę na Ciebie liczyć. To znaczy dla mnie więcej niż cokolwiek innego, zresztą nie da się ukryć, że czasem tylko dzięki Tobie udawało mi się zmusić do dokończenia niektórych fragmentów.
Gabrysia – czyli moja roztrzepana złota rybka. Komentujesz czy nie, ja zawsze o Tobie pamiętam. Wiesz, że cię uwielbiam, prawda? No, a teraz proszę mi się ładnie zmobilizować, bo wiem, że zawsze czekasz na Renesmee i Dema.
Katherine B. – za to, że Twoje komentarze zawsze wywołują uśmiech na mojej twarzy. Czasami rozbrajasz mnie tak lekkim podejściem do tego, co piszę i jestem Ci za to wdzięczna. Zresztą byłaś dla mnie motywacją, by zrobić z Kajusza prawdziwego tyrana. Liczę, że jesteś usatysfakcjonowana.
Caryca Karina – za wszystkie jakże motywujące komentarze. Pięknie dziękuję Ci za wszystkie te pozytywne słowa, które poprawiały mu humor i pozwalały znaleźć energię do napisania kolejnego rozdziału.
Karolina K. – za te wszystkie pozytywne słowa, tak entuzjastyczne, że nie mogłabym się nie uśmiechnąć. Nie ma jak olbrzymia dawka dobrej energii, żeby nabrać chęci do napisania kolejnego rozdziału.
Brooklyn Narcyz – która zawsze uraczyła mnie długim, konkretnym komentarzem. Bardzo cieszę się, że udało mi się oczarować Cię tym, co pisałam; oczywiście mam nadzieję, że kolejna księga również przypadnie Ci do gustu.

Ponadto pięknie kłaniam się Lovely Catie, Sister Grimm, Mówię i krzyczę, Asi Joannie, Needyourblood, Eriss, Alice Chochlik Cullen, czarnej.róży oraz wszystkim anonimom, które utrudniły mi zdanie, unikając podpisania się; wasze komentarze były dla mnie nie mniej ważne. Raz jeszcze dziękuję wszystkim i z góry przepraszam, jeśli zdarzyło mi się o kimś zapomnieć. Mam nadzieję, że wybaczycie mi te moje niedociągnięcia i krótką pamięć, ale cóż…

A teraz proszę nie bić, ale prolog „Ukojenia” pojawi się dopiero 15 maja, dokładnie w trzecie urodziny tego bloga. Jestem taka sentymentalna, ale co ja poradzę? Na dniach powinien pojawić się nowy szablon, a także opis trzeciej, finałowej księgi, chociaż niczego nie obiecuję. Zwykle i tak nic nie idzie zgodnie z moimi planami, ale zdążyłam do tego przywyknąć.

O tym poście też nie informuję, zresztą tak jak i o rozdziałach już od jakiegoś czasu – przeczytają tylko Ci, którzy chcą i pamiętają.

Tak więc do napisania,

Nessa.