18. Żal

Renesmee

Rosa poruszała się powoli i ostrożnie, niczym niebezpieczny drapieżnik podczas polowania. Nie byłam pewna, czy to wpływ jej zdolności, ale kiedy ją zobaczyłam, wydała mi się jeszcze bardziej olśniewająca i groźna, aniżeli podczas naszego ostatniego spotkania. Tym razem przynajmniej nie rzuciła się na mnie z wrzaskiem, a tym bardziej nie przypominała płonącej pochodni, co mogłoby być nawet miłą odmianą, gdyby nie świadomość tego, że niezależnie od wszystkiego planowała mnie zabić. Widziałam to w jej lśniących dziko, rubinowych tęczówkach oraz płynnych ruchach, w których bez większego wysiłku doszukałam się czegoś… bez wątpienia groźnego, choć w tamtej chwili nie potrafiłam tego zinterpretować.

Wampirzyca podeszła bliżej, nienaturalnie spokojna i rozluźniona, co wydało mi się podejrzane. Uśmiechała się delikatnie, choć gest tego zdecydowanie nie był szczery, nie obejmując jej krwistych tęczówek. To był zimny, wystudiowany wyraz twarzy kogoś, kto nie miał już nic do stracenia. Od pierwszej chwili, w której miałam okazję poznać Rosę, byłam świadoma tego, że jest w niej coś nieprzewidywalnego – rodzaj szaleństwa, które dopiero teraz w pełni dało o sobie znać. Pragnęła mojej śmierci równie mocno, co i ja życia, zwłaszcza teraz, kiedy wiedziałam, że wszyscy moi bliscy żyli, a mnie od upragnionego ukojenia dzieliło zaledwie kilka kroków. Miałam dość powodów, żeby chcieć walczyć, co zresztą zdążyłam już dowieść poprzez to, że wciąż egzystowałam. Zdołałam się obudzić, co naturalnie zawdzięczałam najbliższym, ale co tak naprawdę trzymałoby mnie przy zdrowych zmysłach, gdybym sama nie pragnęła przebudzenia?

Cisza dzwoniła mi w uszach, przenikliwa i przyprawiająca o zawroty głowy. Stałam spokojnie, za wszelką cenę usiłując zachować spokój, chociaż prawda była taka, że byłam jednym, wielkim kłębkiem nerwów. „Dlaczego?” – cisnęło mi się na usta, nie pierwszy raz zresztą. Co więcej, problem wcale nie leżał w tym, że nie miałam pojęcia, jakim cudem obie ostatecznie wylądowałyśmy w tym miejscu, gotowe w każdej chwili rzucić się sobie do gardeł. Sęk w tym, że doskonale zdawałam sobie z tego sprawę, jednak nie byłam zdolna do tego, by choć spróbować zrozumieć to, co kierowało wampirzycą. Nawet Fiona mogłaby mieć więcej powodów do zemsty; w jej przypadku chęć skrzywdzenia mnie, byłaby uzasadniona, skoro Silence zginął z rąk Demetriego. Mogłaby pragnąć odwetu, a jednak nie tylko się na to nie zdecydowała, ale ostatecznie zrobiła dość, bym zawdzięczała jej życie. W przypadku Rosy sprawy miały się inaczej, a ja pragnęłam chwycić ją za ramiona i energicznie potrząsnąć, póki jeszcze istniała jakakolwiek szansa na to, żeby to szaleństwo przerwać.

Czy doprowadziłam do śmierci Seana? Być może, chociaż nigdy nie miałam na celu tego, żeby kogokolwiek skrzywdzić. Byłam zła i rozżalona, trwając w prywatnej żałobie, która zmieniła mnie w sposób, którego skutki można było dostrzec do tej pory. Wiedziałam czym jest pragnienie zemsty i złudne poczucie tego, że ta mogłaby przynieść jakże wymarzone poczucie sprawiedliwości, choć to nie działało w aż tak oczywisty, prosty sposób. Zemsta nigdy nie była dobrym rozwiązaniem, jednak w przypadku nieśmiertelnych podobna reakcja wydawała się czymś najzupełniej naturalnym – nieuchronnym odruchem, który następował w odpowiedzi na zbyt skrajne, trudne do opanowania emocje. Kochaliśmy prawdziwie i w ten sam sposób potrafiliśmy nienawidzić, co w skrajnych przypadkach nie mogło skończyć się dobrze.

Tak było z Rosą – z tym, że ja wcale nie trwałam w przekonaniu, że zasłużyłam na aż tak wiele gniewu z jej strony.

Pamiętałam Seana i gniew, którego doświadczyłam, kiedy Aro kazał wezwać mnie do sali tronowej, by móc zapoznać mnie z osobą, która miała być odpowiedzialna za tragedię, która mnie dotknęła. Obrazy były zamazane i odległe, przytłumione przez smutek i skrajne emocje, których doświadczyłam, ale trudno było, bym nie zapamiętała tego, co wydarzyło się później. Oczywiście, być może mogłam coś zmienić – zaoponować albo powiedzieć coś, co miałoby szansę chłopaka uratować – ale w tamtym okresie jedynie nieliczne z podejmowanych przeze mnie decyzji miały sens. Działałam impulsywnie, skupiona przede wszystkim na własnym bólu i poszukiwaniach sposobu na to, żeby poczuć się jakkolwiek lepiej. Wtedy nie próbowałam zastanawiać się nad tym, jak składne i logiczne były wyjaśnienia, których udzielała mi „wielka trójca”, a tym bardziej do głowy by mi nie przeszło, jak sprawy miały się w rzeczywistości. Co więcej, nie miałam wątpliwości, że gdybym jednak spróbowała interweniować, ostatecznie nie zdziałałabym niczego, tak jak i nie byłam w stanie uchronić niewinnej, kruchej recepcjonistki, której śmierci do tej pory nie rozumiałam.

Kajusz potrzebował winnych, nie tylko żeby uciszyć mnie, ale również przekonać braci do tego, że atak na moją rodzinę był jak najbardziej przypadkiem. Wplątał nas w grę, w której żadne z nas nie chciało uczestniczyć, tym samym czyniąc nas śmiertelnymi wrogami, choć również walka nigdy nie leżała w gestii ani mojej, ani moich bliskich. To wszystko były kłamstwa – manipulacje, którym ostatecznie się poddaliśmy – niekończąca się maskarada, w której trwaliśmy do tej pory. Taki stan rzeczy był dla mnie nie do pojęcia, a wszystko we mnie aż krzyczało, że powinnam była znaleźć sposób na to, żeby jakkolwiek się z tego wariactwa wyrwać, a jednak…

A Rosa chciała mnie, choć to nie z moich ust padł rozkaz. Wszystko tak naprawdę sprowadzało się do jednej osoby, a więc kogoś z kim wampirzyca na własne życzenie zawarła sojusz.

Nawet jeśli w jakimś stopniu zdawała sobie z tego sprawę, emocje wydawały się zaślepiać ją do tego stopnia, że jakiekolwiek sensowne argumenty i tak nie miały do niej dotrzeć. W jej oczach winna byłam ja, a tak długo, jak pozostawałam żywa, do Rosy najpewniej i tak nie miało dotrzeć to, że moja śmierć i tak nie rozwiąże problemu.

Gdyby nie to, że chciała mnie zabić, może nawet zaczęłabym jej współczuć, jednak w tamtej chwili byłam skoncentrowana na uważnym obserwowaniu każdego jej ruchu. Mimowolnie napięłam mięśnie, gotowa rzucić się do ataku albo zacząć bronić, gdyby tylko pojawiła się jakakolwiek oznaka tego, że będę do tego zmuszona. Rosa była niczym niebezpieczny drapieżnik – względnie spokojna, przyczajona i skłonna do tego, żeby w każdej chwili być skłonną rzucić się niespodziewającej ataku ofierze do gardła. To było o wiele bardziej niebezpieczne, niż jej zachowanie sprzed kilku tygodni, kiedy w przypływie szału pierwszy raz próbowała mnie zabić, a to zdecydowanie nie wróżyło dobrze. Czułam się jak owieczka, którą ktoś prowadził na rzeź, jedynie względnie świadoma tego, co mnie czekało i do czego ta zraniona kobieta mogła być zdolna.

– Ach… Boisz się, prawda? – zapytała nagle, uśmiechając się słodko. Lekko przekrzywiła głowę, zupełnie jakby spojrzenie na mnie pod innym kątem mogło jej pomóc w ocenie sytuacji. – To dobrze. Powinnaś, tym bardziej, że umysł… bywa taki niebezpieczny – powiedziała cicho, a ja wzdrygnęłam się niekontrolowanie, mając wrażenie, że coś przemknęło tuż za moimi plecami.

Nerwowo zacisnęłam dłonie w pięści, uważnie obserwując każdy kolejny ruch Rosy. Nieśmiertelna spoglądała na mnie ze spokojem, ale zdawałam sobie sprawę z tego, że to jedynie pozory. Jakby tego było mało, słowa dziewczyny jednoznacznie dały mi do zrozumienia, że nie mogłam nawet ufać własnym zmysłom, bo iluzjonistka w każdej chwili mogła z wprawą namieszać mi w głowie. To mnie przerażało, chociaż starałam się nie okazywać emocji. Próbowałam udawać, pomimo tego, że doskonale zdawałam sobie sprawę z tego, iż strach był naturalny, a tłumienie go donikąd nie prowadziło. Nie sztuką było się nie bać, ale pomimo obaw udowodnić, że było się dość silnym, żeby przynajmniej próbować walczyć z tym, co stanowiło problem. W przypadku Rosy to było jeszcze bardziej skomplikowane, a ja nie chciałam dawać jej satysfakcji, choć wampirzyca bez wątpienia zdawała sobie sprawę z tego, jak naprawdę się czułam.

Miałam wrażenie, że czas wlecze się w nieskończoność, jednak starałam się nie zwracać na to uwagi. Bądź czujna, powtarzałam w myślach niczym mantrę, ale to nie pomagało, a ja wcale nie czułam się lepiej. Obawiałam się, że w każdej chwili wszystko pójdzie nie tak i że będę winna tylko i wyłącznie sobie, niezdolna do tego, żeby się obronić. Teoretycznie powinnam była cieszyć się z tego, że byłyśmy z Rosą same, dzięki czemu miałam pewność, że wampirzyca nie będzie w stanie skrzywdzić nikogo innego. To była sprawa tylko i wyłącznie między nami, a jednak obawiałam się tego, co mogło się wydarzyć. Chciałam żyć – pragnęłam tego całą sobą, tak bardzo, że to uczucie oszołomiło nawet mnie – a jakby tego było mało, całą sobą byłam gotowa bronić nie tylko siebie, ale również czegoś, co było dla mnie bardzo, ale to bardzo ważne…

Bronić kogoś.

Mętlik w głowie nie był dla mnie zaskoczeniem, zwłaszcza w takiej sytuacji, dlatego nawet nie próbowałam doszukiwać się sensu w tym, co chodziło mi po głowie. Znowu wyczułam ruch za plecami, jednak tym razem nie powstrzymałam się od reakcji, bez zastanowienia okręcając się na pięcie. Omal nie krzyknęłam, kiedy tuż za sobą zauważyłam… Rosę, a ta jak gdyby nigdy nic rozpłynęła się w powietrzu, zachowując jak jakiś cholerny duch albo inna zjawa.

Ciszę po raz kolejny przerwał jej śmiech – melodyjny i uwodzicielski, a przy tym wystarczająco niepokojący, bym poczuła się jeszcze bardziej nieswojo. Kątem oka dostrzegłam coś jasnego, co mogłoby z powodzeniem okazać się blond lokami pewnej wampirzycy, która za wszelką cenę próbowała mnie zwodzić. Chciało mi się krzyczeć z frustracji, ale powstrzymałam się, aż nazbyt świadoma tego, że nie wystarczy, żebym po prostu nakazała jej przestać. Ta wampirzyca była niebezpieczną sadystką, której dziką przyjemność sprawiała zabawa moim kosztem.

– No, gdzie jestem? – usłyszałam jej głos, ale trudno było mi określić skąd pochodził. Znowu wydało mi się, że tuż za mną ktoś stoi, jednak kiedy po raz kolejny obejrzałam się przez ramię, czekała mnie wyłącznie pustka. Dopiero po chwili zauważyłam smukłą sylwetkę na gałęzi jednego z drzew, jednak i stamtąd zniknęła, w zamian pojawiając się tuż naprzeciwko mnie, na tyle daleko, bym nie mogła jej dosięgnąć. – Które moje ja jest prawdziwe?

– Naprawdę uważasz, że w ten sposób zyskasz cokolwiek?! – nie wytrzymałam, choć najpewniej traciłam czas.

Trzęsłam się cała, nie tyle ze strachu, co narastającej irytacji. Gdybym musiała z nią walczyć, dokładnie tak jak z Jane, kiedy zagrażała mnie i Demetriemu, wtedy przynajmniej miałabym mgliste pojęcie tego, co powinnam zrobić. Rosa igrała z moimi zmysłami, tym samym czyniąc mnie bezbronną, co zwłaszcza po tym, czego doświadczałam przez ostatnie dwa tygodnie, wzbudzało we mnie najgorsze obawy. Iluzja potrafiła być niebezpieczna, a po tym, jak omal nie postradałam zmysłów, zdolności mojej przeciwniczki wzbudzał we mnie najgorsze z możliwych odczuć.

Oczywiście nie otrzymałam odpowiedzi, co zresztą było do przewidzenia. Usiłowałam nie spuszczać wampirzycy z oczu, jednak to i tak nie miało niczego dać, tym bardziej, że nie miałam pewności, czy tym razem widzę blondynkę naprawdę, czy może to kolejna sztuczka. Chciałam walczyć – jakkolwiek sprowokować ją do ataku – ale instynkt samozachowawczy stanowczo odradzał mi taką możliwość, nakazując trzymać się na dystans i czekać na rozwój wypadków. Cokolwiek by się nie wydarzyło, musiałam troszczyć się nie tylko o siebie, ale też i…

Nie jestem pewna, jakim cudem udało mi się zorientować, że ktokolwiek zmaterializował się za moimi plecami. Czemukolwiek zawdzięczałam taki stan rzeczy, najważniejsze było to, że mi się udało, chociaż świadomość niebezpieczeństwa jedynie w niewielkim stopniu wpływała na to, co wydarzyło się później. W ułamku sekundy kolejna fałszywa Rosa zniknęła, a mnie bez jakiegokolwiek ostrzeżenia otoczyły silne, lodowate ramiona, zamykając w uścisku wystarczająco ciasnym, bym nie była w stanie oddychać. Chciałam krzyknąć, zaraz też szarpnęłam się do przodu, usiłując oswobodzić się z objęć mojego przeciwnika, ale nie miałam po temu okazji, niezdolna do złapania tchu i jakiejkolwiek formy walki. Czułam jedynie ból w żebrach, ale nie miałam pojęcia, czy to złamanie, czy może walczące o choć odrobinę tlenu płuca, usilnie próbujące zmusić mnie do tego, żebym zawalczyła i przynajmniej spróbowała dostarczyć im powietrze.

– Chciałabym się nad tobą poznęcać, ale obawiam się, że nie mam czasu – usłyszałam tuż przy uchu. Jej słodki oddech owiał mi policzek, a ja zadrżałam niekontrolowanie, tym bardziej, że usta wampirzycy znalazły się niebezpiecznie blisko mojej szyi. – Z drugiej strony…

Odepchnęła mnie od siebie tak gwałtownie, że początkowo tego nie zarejestrowałam. Dopiero kiedy boleśnie wylądowałam na drzewie, niekontrolowanie kaszląc i mając problem z tym, żeby utrzymać się w pionie, mogłam w pełni przekonać się, jak się czułam. Oszołomiona i dziwnie roztrzęsiona, z trudem uniosłam głowę, próbując skupić wzrok na Rosie, chociaż obraz raz po raz rozmazywał mi się przed oczami. Chciałam walczyć, a wszystko we mnie aż krzyczało, że powinnam natychmiast coś zrobić, ale nie byłam w stanie ruszyć się z miejsca, przez większość czasu skupiona przede wszystkim na próbie ustania na nogach.

Kolejne uderzenie skutecznie powaliło mnie na ziemię. Wylądowałam na leśnym podszyciu, w pierwszym odruchu usiłując się podnieść, ale powstrzymała mnie moja przeciwniczka, w ułamku sekundy materializując się przy mnie. Szarpnięciem odwróciła mnie w swoją stronę, przygniatając całym ciałem do ziemi i nie pozwalając ruszyć się choć o milimetr. Napierała na moje już i tak poobijane żebra, przez co znowu zaczęłam mieć problemy z tym, żeby złapać oddechu, ale tym razem przynajmniej byłam w stanie zareagować. Na oślep wyrzuciłam obie ręce przed siebie, próbując ją z siebie zrzucić i bezwiednie usiłując wszystko, żeby osłonić brzuch.

Co ja robię?, przeszło mi przez myśl. Byłam oszołomiona, a w moich działaniach nie było żadnej logiki, a jednak ta jedna kwestia mimo wszystko nie dawała mi spokoju. Jakkolwiek bym się nie czuła, wampirzy instynkt zawsze nakazywał mi działania, które pozwalały na ochronę życia; byłam świadoma tego, że chciałam walczyć i że Rosa była moim wrogiem, a jednak pomimo tego więcej energii wkładałam w to, żeby zrzucić ją z siebie, zanim całkiem by mnie przygniotła, aniżeli by powstrzymać ją przed dobraniem się do mojego odsłoniętego gardła. Co ja, do diabła…?

Walcz.

Walcz, walcz, walcz, walcz, bo…

Niespójne myśli tłukły mi się w głowie, oszałamiająco intensywne i tak nielogiczne, że sama nie potrafiłam ich zinterpretować. Niezależnie od tego, czułam się tak zdeterminowana, jak nigdy dotąd, może pomijając ten moment w celi, kiedy straciłam nad sobą kontrolę. Gniew narastał, skutecznie tłumiąc strach, choć to ten drugi wydawał się o wiele bardziej zrozumiały w sytuacji, w której od śmierci mogła dzielić mnie kolejna decyzja mojej oprawczyni. Czułam się otępiała i wściekła, gotowa zrobić wszystko, byleby tylko ochronić to, co w tamtej chwili uważałam za najcenniejsze dla mnie. To uczucie mnie oszołomiło, ale nie próbowałam z nim walczyć, w pełni poddając się podszeptom intuicji i mając wrażenie, że mogłabym walczyć do upadłego, byleby tylko zyskać choć cień szansy na osiągnięcie celu.

Adrenalina i wybuchowa mieszanka emocji zrobiły swoje, mnie zaś udało się przynajmniej na moment zaskoczyć Rosę. Aż wzdrygnęłam się, kiedy jakimś cudem udało mi się oswobodzić rękę i zwinięta w pięść dłonią z całej siły uderzyłam dziewczynę w twarz. Ból rozszedł się po całym moim ciele, na moment mnie paraliżując, co wytrąciło mnie z równowagi bardziej, niż zaskoczoną atakiem Rosę. Nie zsunęła się ze mnie, ale zastygła w bezruchu, spoglądając na mnie w taki sposób, jakby widziała mnie po raz pierwszy. Jej rubinowe tęczówki zabłysły dziko, zdradzając nie tylko zaskoczenie, ale też nieopisaną wściekłość, w miarę jak zaczęło dochodzić do niej to, co miałam czelność zrobić. Nie chodziło o ból, bo nie sądziłam, żeby poczuła cokolwiek, ale o sam fakt tego, że mogłabym ją uderzyć, zupełnie jakbym była kimś, kto dorównywał jej siłą i umiejętności.

– Ty…

Jej głos zabrzmiał nienaturalnie, a przy tym bardzo niepokojąco, prawie jak syk albo warknięcie, które mogłoby wydać z siebie jakieś dzikie zwierzę. Coś zmieniło się w jej oczach, a ja już nie miałam wątpliwości co do tego, że jednak dopięłam swego: zdenerwowałam ją wystarczająco, by straciła ochotę na to, żeby próbować się nade mną pastwić.

Nie. Teraz planowała mnie już po prostu zabić.

Napięłam mięśnie, instynktownie przygotowując się na każdy z możliwych scenariuszy, łącznie z tym najgorszym. Chciałam się bronić, nawet jeśli to miało prowadzić donikąd, a mnie jednak miała czekać śmierć z rąk wampirzycy. Byłam tego świadoma, tak jak i tego, że w porównaniu z nią nie miałam najmniejszych szans na to, żeby chociaż ją zadrasnąć, ale nie zamierzałam tak po prostu się poddać. Musiałam przynajmniej spróbować walczyć, bo…

Nieważne. Przynajmniej w tamtej chwili ta jedna kwestia nie miała dla mnie znaczenia, a ja skoncentrowałam się przede wszystkim na próbie wykorzystania każdej znajdującej się w moim zasięgu możliwości, niezależnie od ceny, którą przyszłoby mi za to zapłacić. Wszystko we mnie aż rwało się do walki i chociaż szarpanie się z Rosą nie miało najmniejszego sensu, za wszelką cenę usiłowałam oswobodzić się z jej uścisku. Nie była tego zadowolona, wręcz irytując się tym, jak wielkie zamieszanie robiłam, ale ostatecznie nie skomentowała mojego zachowania nawet słowem. W zamian spoglądała na mnie ze znużeniem, coraz bardziej wściekła, a po sposobie, w jaki wodziła krwistymi tęczówkami po mojej odsłoniętej szyi, bez trudu zorientowałam się, iż właśnie planowała, by przy najlepszej okazji rzucić i się do gardła.

Błagam, nie, przeszło mi przez myśl, ale nie byłam na tyle zdesperowana, żeby aż tak się przed nią poniżyć. To i tak nie miało sensu, tym bardziej, że Rosa była sadystką. Moje cierpienie było wszystkim, czego mogłaby oczekiwać, a gdybym do tego wszystkiego zaczęła ją prosić, wtedy z tym większą przyjemnością przetrąciłaby mi kark albo rozerwała tętnicę.

Jakimś cudem zdołałam oswobodzić rękę, ale na niewiele mi się to zdało. Zdążyłam zaledwie zamachnąć się na oślep, kiedy lodowate palce wampirzycy zacisnęły się wokół mojej ręki – i to na tyle mocno, że nawet mimo krążącej w moim ciele adrenaliny, wyraźnie poczułam przejmujący ból. Krew wciąż dudniła mi w uszach, więc nawet nie usłyszałam trzasku pękającej kości. Nie byłam również pewna, że zaczęłam krzyczeć, dopóki moja poirytowana przeciwniczka nie zdecydowała się dać mi w twarz.

– Zamknij się!!! – wrzasnęła na mnie, tak głośno, że chyba jedynie cudem nie popękały mi bębenki. Jej oczy jarzyły się w ciemności, zdradzając tak oszałamiającą mieszankę gniewu i nienawiści, że nawet na mnie zrobiło to wrażenie. – Myślisz, że on nie krzyczał?! Że ja nie krzyczałam, kiedy… kiedy wy…

Mówiła i w tamtej chwili naprawdę było mi jej szkoda, bo mogłam być w stanie ją zrozumieć. Jak sama czułabym się, gdyby to Demetriego spotkało coś niedobrego? Zemsta była wpisana w naszą naturę, żal zaś był najgorszym z możliwych doradców, popychając istoty takie jak my do robienia rzeczy, które później mogłyby stać się dla nas czymś nie do pomyślenia. Mogłam zrozumieć jej gniew, a nawet nienawiść, którą pałała, chociaż to nadal w pełni nie usprawiedliwiało tego, że mogłaby obwiniać mnie – nie, jeśli jednocześnie współpracowała z kimś, kto doprowadził do wszystkich tych złych rzeczy, które miały miejsce. Być może byłam w to zamieszana i mogłam coś zmienić, ale… nie jako jedyna.

To nie była moja wina, jednak Rosa tego nie rozumiała.

– Nie moja… – wyszeptałam, być może nie po raz pierwszy, ze spory opóźnieniem uświadamiając sobie, że zdecydowałam się odezwać chociaż słowem.

Z gardła wampirzycy nagle wyrwał się jakiś dziwny dźwięk, będący czymś na kształt zdławionego, urywanego szlochu. Wciąż wyglądała na obłąkaną i absolutnie nieświadomą tego, co usiłowała zrobić, jednak taka jej reakcja wytrąciła mnie z równowagi bardziej niż cokolwiek innego. Zastygłam w bezruchu, wciąż czując krew w ustach i rwący ból nie tylko w szybko puchnącym nadgarstku, ale również w żebrach. Oddychałam szybko i płytko, nie będąc w stanie oderwać od wampirzycy wzroku, chociaż instynkt podpowiadał mi, że bezpieczniej byłoby dla mnie, gdybym nie wpatrywała się w nią w aż tak ostentacyjny sposób. Powinnam była działać, a jednak tkwiłam w bezruchu, podświadomie czekając na coś, czego nawet nie potrafiłam określić. Coś w widoku Rosy w takim stanie nie tyko dało mi do myślenia, ale przede wszystkim wydało mi się szansą na to, żeby cokolwiek zmienić – albo przynajmniej spróbować, czego nie zrobiłam, o ile w ogóle miałam szansę na zmianę tego, co spotkało Seana. Obie byłyśmy ofiarami kogoś, kto nie wahał się wykorzystać wszystkiego i wszystkich do swoich celów, ale mimo wszystko…

Rosa wsparła obie dłonie na ziemi, po czym lekko nachyliła się do przodu, dziwnie roztrzęsiona. Trudno było mi stwierdzić, czy płakała, tym bardziej, że jako wampirzyca nie była w stanie uronić nawet jednej łzy, ale odczuwalny przez nią w tamtej chwili ból był niemalże namacalny. W tamtej chwili nie widziałam w niej szalonej sadystki, która pragnęła mojej śmierci, ale zrozpaczoną kobietę, która straciła kogoś, kto był dla niej całym życiem. Miałam wrażenie, że na moich oczach rozpadała się na kawałeczki, zagubiona i niepewna tego, jak tak naprawdę powinna albo chciała postąpić. Chociaż powinnam była się jej obawiać albo mieć do niej pretensje o to, jak wiele złego wyrządziła w ostatnim czasie, przez moment nie byłam do tego zdolna.

Przesunęłam się ostrożnie, próbując odsunąć się na bezpieczną odległość. Przez cały ten czas śledziłam każdy jej ruch, również wtedy, gdy wplotła palce w jasne włosy, szarpiąc nimi tak gwałtownie, jakby chciała je wyrwać. Kołysała się w przód i w tył, a ruch jej warg sugerował, że mogła coś gorączkowo szeptać, jednak żadne słowa nie padały z jej ust. Rubinowe tęczówki utkwiła w jakimś puncie w przestrzeni, zupełnie jakby widziała tam coś ważnego, czego ja sama mogłam co najwyżej tylko spróbować się domyśleć, choć i to w najmniejszym nawet stopniu nie pozwalało mi określić, czego powinnam się spodziewać. Rosa wbrew wszystkiemu była niezrównoważona, a jej zachowania nie dało się tak po prostu przewidzieć. Miałam wrażenie, że działała pod wpływem chwili, bojąc się bezruchu i wszystkiego, co mogło się z nim wiązać, niezależnie od tego, jak niedorzeczne mogłoby wydawać się jej zachowanie. Skupiła się na mnie, bo byłam celem, który pozostawał w jej zasięgu – obiektem, który miał jakikolwiek związek ze śmiercią Seana i w którym mogła ulokować pełnię swojej nienawiści, niezależnie od tego, jak było naprawdę. Z jej perspektywy wszystko wydawało się lepsze od bierności, zresztą tak bez wątpienia było łatwiej, ale na dłuższą metę…

Nie miała pewności.

Niezależnie od tego, co robiła i wmawiała sobie przez cały ten czas, musiała zdawać sobie sprawę z tego, co wiedziałam również ja: że to nie była moja wina.

Z wolna wsparłam się na zdrowej ręce, poruszając się bardzo powoli, by niepotrzebnie nie zwrócić na siebie jej uwagę. Drgnęła w odpowiedzi, najpewniej doskonale zdajać sobie sprawę z tego, że się przemieściłam, ale nie próbowała mnie powstrzymywać przed tym, żebym usiadła. Zareagowała dopiero w chwili, w której spróbowałam stanąć na nogi, nagle oglądając się na mnie i samym tylko spojrzeniem przymuszając do tego, żebym pozostawała na swoim miejscu. Zamarłam w bezruchu, instynktownie poddając się podszeptom intuicji, chociaż wszystko we mnie aż rwało się do tego, żeby ją zaatakować albo wykorzystać okazję do ucieczki.

– Byłaś tam – zarzuciła mi. Jej głos brzmiał dziwnie, wyprany z jakichkolwiek emocji i tak beznamiętny, że aż zrobiło mi się zimno. – Patrzyłaś na jego śmierć. Chciałaś, żeby do tego doszło i…

– To nie była moja decyzja, a ja… Powiedzieli mi, że brał udział w mordowaniu mojej rodziny. – Przełknęłam z trudem; gardło miałam wyschnięte na wiór, a formułowanie kolejnych słów przychodziło mi z trudem. – Wiesz o tym, Roso. I nie chcesz tego, żebym ja…

– Nie będziesz mi mówiła, czego chcę bądź nie! – wykrzyczała, a jej tęczówki na powrót zabłysły dziko, wzbudzając we mnie najgorsze z możliwych odruchów.

Popełniłam błąd, kiedy jednak puściły mi nerwy, a ja w panice spróbowałam jednak rzucić się do ucieczki. Choć bez wątpienia rozbita, wampirzyca bez trudu zdołała zmaterializować się u mojego boku, by po chwili na powrót powalić mnie na ziemię. Syknęłam, kiedy wylądowałam na obolałej ręce, po czym przetoczyłam się na plecy, by przekonać się, że moja przeciwniczka stała nade mną niczym kat, mierząc mnie wzrokiem i sprawiając wrażenie chętnej do tego, by przy pierwszej możliwej okazji przetrącić mi kark. Jej oczy znowu błyszczały gniewnie, lekko tylko zamglone, co uprzytomniło mi, że jednak musiała pozwolić sobie na płacz. Co prawda zdecydowanie nie wyglądała na osobę, która okazuje słabość – i to zwłaszcza przy swoich wrogach – ale Rosie najwyraźniej było wszystko jedno: i tak miała mnie zabić.

Zacisnęłam usta, coraz bardziej niespokojna. Powinnam była być przerażona, a jednak oszołomienie, żal i gorycz, które kumulowały się we mnie od dłuższego czasu, ostatecznie okazały się dominujące. Czegokolwiek nie czuła albo nie myślała sobie Rosa, najwyraźniej zamierzała trzymać się pierwotnego planu – a więc czegoś bezpiecznego, nawet jeśli przy pierwszej okazji byłabym w stanie udowodnić jej, że sprawa wcale nie była taka prosta, jak mogłoby się wydawać.

– No, zrób to – powiedziałam cicho. To nie było rozsądne, ale zaczynałam mieć dość tego, co działo się wokół mnie: dość uciekania, mniej lub bardziej słusznych wyrzutów sumienia i zastanawiania nad tym z której strony miał nadejść kolejny cios. Jeśli naprawdę była zdecydowana, żeby zrobić to, co chodziło jej po głowie, to i tak nie miałam być w stanie jej powstrzymać. – W końcu tego chcesz, prawda? Tylko dzięki temu poczujesz się lepiej, więc… – Urwałam i spojrzałam jej w oczy. – Bo wszystko jest moją winą, prawda Roso?

Spojrzała na mnie gniewnie, nawet nie próbując odpowiedzieć. Spodziewałam się tego, że przy pierwszej okazji zaatakuje, a jednak nie zrobiła tego, wciąż stojąc nade mną, ale mimo wszystko się wahając. Z zaskoczeniem zauważyłam, że drżała niekontrolowanie, być może za sprawą skrajnych emocji, a może wciąż obecnego szlochu – nie miałam pewności. Mogłam tylko zgadywać, co takiego działo się w jej wnętrzu, chociaż z drugiej strony… Być może wiedziałam.

Chyba powinnam była wiedzieć.

– Obwiniasz mnie o śmierć Seana, chociaż to nigdy nie zależało ode mnie. Jeśli jednak chcesz wiedzieć, co takiego czułam, kiedy ostatni raz go widziałam… – zaczęłam i zawahałam się na moment. Po spojrzeniu wampirzycy trudno było mi jednoznacznie określić, czego powinnam spodziewać się po jej reakcji. – Dokładnie to, co ty teraz. Czułam to samo i…

– Nie jesteśmy takie same – przerwała mi, ale w jej głosie wychwyciłam wahanie. Sama Rosa również musiała być go świadoma, bo jej twarzy wykrzywił grymas, zdradzający więcej niż jakiekolwiek słowa mogłyby. – Nie jesteśmy…

– Ale obie czujemy – zauważyłam przytomnie. – I obie powinnyśmy obwiniać tę samą osobę. To, co spotkało Seana… Ja też chciałam znaleźć winnego – powiedziałam cicho, starannie dobierając słowa. – Obiecali, że mi pomogą. Wskazali na was… i na Seana, ale to nie ja zdecydowałam o jego śmierci. I… wiesz co? – Uciekłam wzrokiem gdzieś w bok, nagle przygnębiona. – Jeśli uważasz, że poczułam ulgę po jego śmierci, jestem w błędzie.

Nie byłam pewna, czego tak naprawdę oczekiwałam, jednak to i tak nie miało znaczenia. Czułam, że Rosa się waha, targana przez wątpliwości i gniew, ale tez zdawałam sobie sprawę z tego, że niezależnie od tego, co mogłabym jej powiedzieć, ona i tak wiedziała swoje. Obie zabrnęłyśmy o wiele za daleko, by tak po prostu móc się wycofać, a jakby tego było mało, ja w przeciwieństwie do Rosy odzyskałam tych, których kochałam. Sean nie miał wrócić i chociaż całą sobą wierzyłam w to, że nie miałam żadnego wpływu na to, co miało miejsce, coś w samej tylko myśli o nieszczęściu, które ją dotknęło, w zupełności wystarczyło, żebym poczuła się przygnębiona.

Rosa zamknęła oczy, zaciskając powieki tak mocno, że pewnie musiało być to dla niej bolesne. Podejrzewałam, że gdyby była człowiekiem, policzki miałaby mokre od łez, choć i te prędzej czy później się kończyły. Nie chciała mnie słuchać, a ja wcale nie byłabym zdziwiona, gdyby nagle w dziecinny sposób zatkała uszy dłońmi, bylebym tylko nie dodała niczego więcej. Czułam jej niechęć, pomieszaną z gniewem i nienawiścią, którą trzymała się przez tak długi czas Teraz mogła to utracić i to ja przerażało, ale nie byłam w stanie nie wykorzystać okazji, którą miałam. Ja chciałam żyć! Chciałam, ponieważ…

Chciałam…

– Nie rozumiesz, że mu pomagasz? – podjęłam, ledwo będąc w stanie zapanować nad emocjami i tym, żeby porządnie nią nie potrząsnąć. W ten sposób mogłabym wszystko popsuć, ale pomimo tego, pokusa pozostawała aż nadto silna. – Kajuszowi. Stoisz po jego stronie, zupełnie jakbyś wierzyła w te wszystkie kłamstwa, chociaż obie wiemy, że tak nie jest. Ty wiesz, kto doprowadził do śmierci Seana – dodałam z naciskiem, wprost ubierając w słowa to, czego ona nie chciała przyjąć do świadomości. – Co da ci moja śmierć, skoro wszystko sprowadza się do niego?

– Ja nie stoję po niczyjej stronie! – zaoponowała zdecydowanie zbyt gwałtownie, bym uwierzyła w to, że tak było w istocie.

Blondynka z wolna przesunęła się bliżej, na tyle szybko i gwałtownie, bym zorientowała się, jak bardzo była podenerwowana. Jej ruchy były gwałtowne i niespójne, a ona sama wydawała się mieć problem z tym, żeby nad sobą panować. Zachowywała się prawie jak nowonarodzona, w pełni zdana na emocje i podejmowanie decyzji pod wpływem chwili. Taką osobą łatwo można było manipulować, ale może gdybym zdołała do niej dotrzeć…

– Nie rozumiesz? – spróbowałam raz jeszcze. – Kajusz…

Zanim zdążyłam cokolwiek dodać, wampirzyca odrzuciła głowę do tyłu, po czym wybuchła zimnym, niemalże histerycznym śmiechem. Wyglądała na szaloną i zdesperowaną, i to bardziej niż początkowo, chociaż nie sądziłam, że to w ogóle możliwe.

– Ty naprawdę uważasz, że którekolwiek z was ma nade mną jakąkolwiek władzę? – zapytała, a jej głos zabrzmiał o wiele pewniej niż do tej pory. Zesztywniałam, tym bardziej, że jej kolejne słowa utwierdziły mnie w przekonaniu, że właśnie straciłam swoją szansę i już nie miałam niczego do powiedzenia w swojej nowej sytuacji: – Jestem tutaj tylko po to, żeby dostać ciebie… A potem jego, tak jak od samego początku być powinno – oświadczyła i uśmiechnęła się chłodno. – Przed wschodem słońca wszyscy będziecie martwi. To nie ja wyświadczam przysługę Kajuszowi, ale on mnie.

Nagle ruszyła się z miejsca, a już w następnej sekundzie wszystko potoczyło się błyskawicznie. Zanim zdążyłam zorientować się, co takiego się działo, wylądowałam na drzewie. Rosa zmaterializowała się tuż przede mną, zaciskając palce na moim gardle i zdecydowanie nie zamierzając zawahać się po raz drugi. Jeden jej ruch mógł pozbawić mnie życia, a to, że nie przetrąciła mi karku, w zamian decydując się mnie przydusić, świadczyło tylko i wyłącznie o tym, jak bardzo była okrutna. Jak na zawołanie pociemniało mi przed oczami, chociaż nie straciłam przytomności, w pełni pobudzona i świadoma wszystkiego, co działo się wokół mnie. Chciałam próbować walczyć, ciało jednak odmówiło mi posłuszeństwa, zmuszając do przeżywania każdej kolejnej sekundy, która dzieliła mnie od śmierci – wbrew wszystkiemu powolnej, w miarę jak moje ciało zaczęło uświadamiać sobie, że brakuje mi jakże cennego powietrza.

Byłam bliska omdlenia, kiedy wszystko potoczyło się bardzo szybko. Uścisk nagle zniknął, a ja osunęłam się na ziemię, dopiero po chwili uprzytomniając sobie, że coś się zmieniło. Całym moim ciałem wstrząsnął gwałtowny atak kaszlu, który skutecznie wytrącił mnie z równowagi, ale nie na tyle, bym nie usłyszała krzyku Rosy, ostatecznie przerwanego przez znajomy mi już dźwięk dartego metalu. Wciąż oszołomiona, zmusiłam się do tego, żeby poderwać głowę, a potem…

– Nie będziesz mi już potrzebna – usłyszałam i przez dłuższą chwilę nie byłam w stanie uwierzyć w to, co oznaczały te słowa.

Poczułam ciepło, kiedy gdzieś blisko mnie pojawił się ogień. Instynktownie spróbowałam się odsunąć, a w efekcie przywarłam plecami do pnia drzewa, w końcu zmuszając się do tego, żeby poderwać głowę i spojrzeć przed siebie.

W chwili, w której zauważyłam Kajusza, ostatecznie utwierdziłam się w przekonaniu, że wpadłam z deszczu pod rynnę.

Hej! Na napisanie tego rozdziału zeszło mi więcej czasu, niż początkowo zakładałam, ale nie ma tego złego, prawda? Byłby o wiele szybciej, bo pisało mi się go naprawdę przyjemne, jednak pojawił się dość istotny problem w postaci sesji – radziłam sobie czy nie, kolejne egzaminy zdecydowanie nie dodają motywacji do tego, żeby pisać. Najważniejsze, że zostały mi już tylko dwa, a potem mam ponad dwa tygodnie ferii, które zamierzam właściwie wykorzystać (o ile wena pozwoli – cholera bywa wredna).

Dziękuję za komentarze, jak zwykle zresztą. Tym razem z dedykacją dla Kasi, która „męczyła” mnie o rozdział już od dłuższego czasu. Postarałam się i jest, więc liczę na to, że będziesz usatysfakcjonowana. Jakby co, odpisałam na Twój ostatni wpis pod rozdziałem siedemnastym.

Skoro już o komentarzach mowa, to mam wielką prośbę: błagam, nie zostawiajcie mi nic nieznaczących serduszek czy jednolinijkowców, które nic nie wnoszą, bo to nie ma sensu. Przez trzy rozdziały pod rząd miałam jeden i ten sam wpis. Rozumiem, że to entuzjazm i bardzo mnie to cieszy, ale… ja w zasadzie nie wiem, co o takim komentarzu myśleć, bo nie mam pojęcia, co tak naprawdę czytelnik sądzi o moim rozdziale. Nie wiem nawet, czy w ogóle go przeczytał, a przecież to jest najważniejsze, a nie statystyka – przynajmniej nie dla mnie!

No cóż, na tę chwilę to wszystko, co mam do napisania. Postaram się wrócić z kolejnym rozdziałem już w przyszłym tygodniu, ale zobaczymy jak to będzie.

Pozdrawiam,

Nessa.