19. Zagubieni

Hannah

Biegnę przed siebie, chociaż nie jestem pewna dokąd i gdzie. Dookoła panuje chaos, którego w żaden sposób nie potrafię zrozumieć. Wyostrzone zmysły potrafią być błogosławieństwem, jednak w tamtej chwili wydają mi się prawdziwym utrapieniem, tym bardziej, że nie wiem na którym z podsuwanych mi bodźców powinnam się skoncentrować. Widzę dym, ale nie potrafię jednoznacznie wskazać miejsca, w którym swoje źródło mają płomienie. Nie wiem nawet, co takiego się pali – dom czy może jeden ze stosów, które w każdej chwili mogą pochłonąć szczątki kolejnego z rozerwanych na kawałeczki wampirów…

Również moje, jeśli nie będę ostrożna.

Wbrew wszystkiemu wciąż jestem młoda, a moje zdolności walki pozostają dość ograniczone, choć zdecydowanie nie określiłabym siebie mianem bezbronnej. Co prawda jakaś cząstka mnie pragnie polegać na zdolnościach, którymi dysponuję i które nie raz uratowały mi życie, jednak staram się raz po raz przypominać sobie o tym, że sprawa wcale nie jest aż tak prosta, jak mogłoby się to wydawać. Dary są ograniczone, poza tym nic nie jest w stanie zastąpić klasycznej walki wręcz. Chcę wierzyć w to, że w razie potrzeby będę zdolna do tego, żeby ustać na nogach, a może nawet skopać tyłek komuś mniej doświadczonemu ode mnie, chociaż to bez wątpienia naiwne podejście. „Zasada numer jeden: jeśli przeciwnik jest silniejszy, uciekaj przy pierwszej okazji” – przypominam sobie, co kiedyś podczas jednej z rozmów powiedział mi Felix, ale chociaż zdaję sobie sprawę z tego, że to najrozsądniejsza taktyka, jaką tylko mogłabym sobie wyobrazić, mam ochotę buntowniczo ją zignorować. Ja też jestem silna, poza tym nie wyobrażam sobie zostawiana przyjaciół zwłaszcza teraz, w tej cholernie skomplikowanej sytuacji.

Nie, skoro niezależnie od wszystkiego wiem, że to tylko i wyłącznie moja wina. Wiem, że ktoś – Felix najpewniej – w odpowiedzi na podobną sugestię porządnie by mną potrząsnął, ale jak długo wampira nie ma i nie jest w stanie wniknąć do mojej głowy, mogę z czystym sumieniem myśleć sobie to, co tylko przypadnie mi do gustu. Tak i w tym wypadku, a ja nie potrafię zmusić się do tego, żeby przestać się zadręczać, aż nazbyt świadoma, że wszystko, co miało miejsce w ciągu ostatnich kilku miesięcy tak czy inaczej sprowadzało się do mnie.

Szlag, gdybym była dość odważna, żeby przeciwstawić się Kajuszowi, wszyscy byliby bezpieczni.

Biegnę, raz po raz rozglądając się przy tym dookoła. Już w chwili, w której pierwszy raz wyczułam dym, a Fiona zaczęła krzyczeć, wiedziałam, że sprawy mają się naprawdę nieciekawie. Od tamtej chwili wszystko działo się błyskawicznie, a ja nawet nie próbowałam zastanawiać się nad tym, gdzie leżał sens we wszystkim, co spotykało nas przez cały ten czas. Nie ukrywajmy – już od tygodni wszyscy zdawaliśmy sobie sprawę z tego, że prędzej czy później pewne kwestie będą musiały zostać doprowadzone do końca. Zemsta Rosy była zaledwie początkiem, zresztą tak jak i ucieczka Kajusza, który zdecydowanie nie zamierzał tak po prostu odpuścić nam tego, co miało miejsce w Volterze. Chociaż na pierwszy plan w naturalny sposób wysunęła się choroba Renesmee i szukanie lekarstwa, wszystko tak czy inaczej zmierzało do ostatecznego rozwiązania – z tym, że do samego końca nie mieliśmy pewności, czego tak naprawdę powinniśmy się spodziewać.

Aż do tej chwili.

To dość ironiczne, że skończyło się na walce z nowonarodzonymi, myślę mimochodem i przez moment mam ochotę wybuchnąć histerycznym śmiechem. Taka reakcja chyba jednoznacznie dowodziłaby temu, że cokolwiek jest ze mną nie tak, ale nie dbam o to. Jeśli dobrze się nad tym zastanowić, historia w pewnym sensie wydaje się zataczać koło, chociaż tym razem żadne z nas nie ma do czynienia z wytworem wyobraźni albo iluzją. Wciąż pamiętam zadanie, które postawił przede mną Kajusz oraz wspomnienia, które ostatecznie zaszczepiłam w Nessie i części jej bliskich. Nowonarodzeni, walka i śmierć – a wszystko to skierowane przeciwko niewinnej rodzinie, która chcąc nie chcąc znalazła się w samym centrum politycznych konfliktów. Sama ta wizja wydaje się przerażająca, teraz z kolei jest to prawdziwsze niż kiedykolwiek wcześnie, zupełnie tak, jakby stworzone przeze mnie wyobrażenia tak po prostu zdecydowały się urzeczywistnić.

Pośpiesznie odrzucam od siebie niechciane myśli, zdecydowanie nie chcąc rozwodzić się nad tym, co może pójść źle. Boję się, chociaż uparcie nie chcę się do tego przed sobą przyznać. Strach nie jest niczym nowym, jednak kiedy się nad tym zastanawiam, dochodzę do wniosku, że wcale nie obawiam się o siebie – wręcz przeciwnie. Biegnę przed siebie na oślep i jest mi wszystko jedno, czy przypadkiem nie zostanę zaatakowana. Chyba jakaś moja cząstka tego chce, pragnąc rzucić się w wir walki i mieć przynajmniej złudne wrażenie, iż kontrolę sytuację i mogę się na coś przydać. To impuls, który już od dłuższego we mnie narasta, a któremu poddałam się jeszcze w domu, zanim siła uderzenia nie wyrzuciła mnie na zewnątrz. Świadomość śmierci nie wydaje mi się czymś przerażającym, tym bardziej, że wiem, iż w jakimś stopniu sobie na nią zasłużyłam. Takie rozwiązanie bez wątpienia jest zbyt proste, poza tym prowadzi donikąd, a skoro tak, mogę przynajmniej spróbować przydać się w inny sposób.

Nie chcę, żeby komukolwiek stało się coś niedobrego. Myśl o tym mnie prześladuje i to ona wywołuje największy niepokój, tym bardziej, że nie wiem gdzie jestem i w którym miejscu powinnam szukać pozostałych. Dym – zarówno ten szary i gryzący, jak i fioletowy, gęsty i mdląco słodki, który towarzyszy spaleniu wampirzego ciała – znacznie ogranicza widoczność, ale staram się nie zwracać na to uwagi. Nawet to nie jest w stanie powstrzymać mnie od biegu, a jedynym, czego tak naprawdę jestem świadoma, jest przede wszystkim to, że metodycznie prę naprzód, podświadomie wyczekując tego, że ktoś może spróbować skoczyć mi do gardła. Nigdzie nie widzę Cullenów ani Felixa, ale i o tym staram się nie myśleć, raz po raz przekonując samą siebie, że skoro nawet ja wciąż trzymam się na nogach, bardziej doświadczeni ode mnie nieśmiertelni również radzą sobie doskonale. Przecież wiem, że rodzina Nessie już kiedy miała styczność z młodymi wampirami, a jeden z nich – Jasper, choć w nerwach z łatwością mogę coś pomylić – przez pewien okres czasu szkolił całe armie, istniejące pomimo starań Volturi. Teraz i tak nie ma czasu na wątpliwości, a tym bardziej przygotowania; w grę wchodzą przede wszystkim nasze dotychczasowe umiejętności, refleks i…

No cóż, nie ukrywajmy: szczęście.

Mam wrażenie, że coś porusza się tuż za moimi plecami, ale ostatecznie decyduję się to zignorować. Nie zatrzymuj się, Hannah!, nakazuję sobie stanowczo, ale trudno mi słuchać samej siebie, kiedy jestem do tego stopnia spięta. Boję się, że coś pójdzie nie tak, tym bardziej, że w ogólnym zamieszaniu mam trudności z tym, żeby rozróżnić to, co widzę. Jedynym, czego jestem pewna, jest to, że pozostawanie w ruchu znacznie zwiększa moje szanse na przeżycia. Pamiętam, że młode wampiry bardzo łatwo rozproszyć, a ich reakcje w dużej mierze zależą przede wszystkim od impulsywnego działania, niespójnych decyzji i emocji, które wydają się wszystko warunkować. Sama jak przez mgłę pamiętam okres na krótko po przemianie, ale to wystarcza, bym zorientowała się, iż zwłaszcza w pierwszych tygodniach nie liczy się nic innego, tylko krew. Pragnienie wydaje się być wszystkich, z kolei nadmiar bodźców i poczucie zagrożenia, które odczuwa się, kiedy na drodze stają inni nieśmiertelni, skutecznie wytrącają z równowagi i tym samym prowokując do ataku – absolutnie nieprzemyślanego, co może okazać się niebezpieczne. Czujność jest ważna, tak jak i to, żeby nigdy nie odwracać się do swojego przeciwnika plecami, a tym bardziej nie pozwolić na to, żeby jakakolwiek istota zdołała otoczyć mnie ramionami od tyłu.

Moje myśli w zawrotnym tempie pędzą naprzód, kiedy gorączkowo staram się przypomnieć sobie wszystkie zasady, które poznałam albo wywnioskowałam na podstawie własnych doświadczeń. Jest w tym coś kojącego, co może wydawać się ironiczne przez wzgląd na sytuację, ale dla mnie liczą się przede wszystkim efekty. Wampirza pamięć potrafi być naprawdę uciążliwa, zresztą tak jak i nadmiar miejsca w umyśle, przez co chcąc nie chcąc jestem w stanie analizować wiele kwestii jednocześnie. To, co z biologicznego punktu widzenia jawi się jako doskonałe i niebezpieczne, równie dobrze może okazać się zabójcze, kiedy w grę wchodzą uczucia, tych zaś w ostatnim czasie mi nie brakuje.

Spokojnie, Hannah… W końcu nie jest tak źle. Rób swoje, znajdź pozostałych, a później…

Nie mam nawet okazji do tego, żeby dokończyć jakże przemyślany plan, który układam pod wpływem chwili. Nie jestem pewna, co w pierwszej chwili przykuwa moją uwagę – kolejny ruch, tym razem po mojej lewej stronie, czy może dziki wrzask, który dociera do mojej świadomości na ułamek sekundy przed tym, jak coś uderza mnie w bok, skutecznie zwalając z nóg – ale nie mam czasu, żeby się nad tym zastanawiać. Istotne jest to, że w mgnieniu oka ląduję na ziemi, a tuż nade mną pochyla się czerwonooka, rozszalała istota, która w przypływie szału już na wstępie próbuje dobrać się do mojego gardła. W przypływie paniki, natychmiast próbuję zrzucić z siebie swojego przeciwnika, a kiedy gwałtownie wyrzucam przed siebie rękę, zwiniętą w pięść dłonią udaje mi się trafić zaskoczonego wampira w twarz.

W zamieszaniu nie jestem w stanie skupić się na trzymającym mnie wampirze, pewna wyłącznie tego, że mam do czynienia z mężczyzną – i że ten wydaje się bledszy niż jakikolwiek inny nieśmiertelny, którego kiedykolwiek wcześniej widziałam. Już i tak wykrzywione rysy twarzy zmieniają się, w miarę jak mój przeciwnik wpada w jeszcze większy gniew, zdecydowanie niezadowolony z takiej formy przywitania. Rubinowe tęczówki błyszczą dziko, co w pierwszym odruchu skutecznie wytrąca mnie z równowagi, skutecznie paraliżując, jednak prawie natychmiast biorę się w garść. Natychmiast napinam wszystkie mięśnie, po czym stanowczym ruchem staram się strząsnąć z siebie nowonarodzonego wampira, zdecydowanie nie zamierzając czekać na to, aż ten zdecyduje się mnie zabić. Nie jestem pewna, jakim cudem udaje mi się oswobodzić, ale nawet nie próbuję tego roztrząsać, korzystając z chwili przewagi, żeby spróbować poderwać się na równe nogi. Przez krótką chwilę odczuwa dość marną satysfakcję, ta jednak znika w ułamek sekundy po tym, jak coś z siłą zaciska się wokół mojej kostki, bez większego trudu ściągając mnie w dół. Ponownie ląduję na trawie, tym razem twarzą w dół, a chwilę później lodowate ramiona bez jakiegokolwiek ostrzeżenia oplatają się wokół mojego gardła. Nie muszę oddychać, zresztą uduszenie istoty nieśmiertelnej jest czymś absolutnie niemożliwym, a jednak w chwili, w której mój przeciwnik w zdecydowanie niedelikatny sposób chwyta mnie za włosy i odchyla moją głowę w tył, jestem w stanie myśleć wyłącznie o tym, że za moment zginę.

Mój Boże, nie…, myślę gorączkowo, chociaż nigdy nie należałam do osób szczególnie wierzących. Modlitwa i tak wydaje się pozbawiona sensu, a jednak w naturalny sposób zaczynam chwytać się wszystkiego, co może dać mi jakąkolwiek szansę na przeżycie.

Do tej pory nie bałam się o siebie, a jednak w teraz zmienia się wszystko.

Kiedy słyszę gniewny, nieludzki charkot, zdecydowanie nie spodziewam się niczego dobrego. Machinalnie napinam mięśnie, zaczynając się szarpać i instynktownie przygotowując na najgorsze, ból jednak nie następuje, chociaż wyraźnie słyszę charakterystyczny dźwięk rwanego metalu. Coś w tym odgłosie sprawia, że cierpnie mi skóra, a ja zamieram w bezruchu, niepewna tego kiedy i jakim cudem ląduję na ziemi. Okręcam się na plecy, a mój wzrok zupełnie machinalnie koncentruje się na jakimś bliżej nieokreślonym punkcie w przestrzeni – baldachimie z liści nad moją głową oraz gęstej chmurze fioletowawego dymu. W nozdrza uderza mnie oszałamiająco słodki, mdlący zapach, a ja dopiero po chwili uprzytamniam sobie, że opary wydają się być świeże.

Reaguje w chwili, w której po raz kolejny dociera do mnie dźwięk dartego metalu. Czuję się trochę tak, jakbym przez długi okres trwała pod wodą, by w końcu móc się wynurzyć i zaczerpnąć jakże upragnionego tlenu. Kontrolę nad ciałem odzyskuję nagle, zresztą tak jak i zdolność logicznego myślenia, dzięki czemu pojmuję, że jestem cała, a mój przeciwnik zniknął. Pod wpływem chwili podrywam się na swoim miejscu, gwałtownie siadając i prostując niczym struna, tak energicznie, że wszystko wokół mnie wydaje się rozmazywać. Rozszerzonymi do granic możliwości oczami spoglądam wprost przed siebie, bez trudu dostrzegając dobrze zbudowaną, znajomą postać, która z oszałamiającą wręcz wprawą kończy rozszarpywać mojego przeciwnika na kawałeczki.

– Nigdy więcej masz mi nie robić takich numerów – mówi cierpkim tonem Felix, szybkim ruchem ciskając w stronę płonącego kilka metrów dalej ogniska kawałek czegoś, co chyba nie tak dawno temu musiało być…

Och, chyba nawet nie chcę się nad tym zastanawiać!

Wciąż czuję się roztrzęsiona, kiedy wampir bez słowa rusza w moją stronę – początkowo ludzkim krokiem, jednak prawie natychmiast decyduje się na bardziej imponujące tempo. Z pewnym opóźnieniem orientuję się, że jestem dziwnie oszołomiona, w pamięci bezskutecznie próbując odtworzyć to, co miało miejsce chwilę wcześniej. Felix mi tego nie ułatwia, błyskawicznie materializując się u mojego boku; kuca tuż obok, a nasze spojrzenia spotykają się ze sobą, dzięki czemu jestem w stanie doszukać się całej mieszanki skrajnych emocji w jego pociemniałych, przypominających dwa jarzące się węgliki oczach.

– Hm… Martwiłeś się o mnie, Felutek? – wyrzucam z siebie bez zastanowienia, samą siebie zaskakując spokojnym brzmieniem własnego głosu.

– Nawet teraz chcesz mnie prowokować, mała wiedźmo? – obrusza się, jednocześnie jak gdyby nigdy nic biorąc mnie w ramiona, co skutecznie psuje efekt.

Otwieram i zaraz zamykam usta, co najmniej wytrącona z równowagi jego bliskością. Jestem już zmęczona grą, którą prowadzimy już od dłuższego czasu, naprzemiennie zbliżając się i oddalając od siebie. Dużo w tym mojej winy, wiem dobrze, ale to przestaje mieć jakiekolwiek znaczenie, kiedy czuję na wargach znajome usta Felixa. Nie zamykam oczu, w pełni skoncentrowana na jego twarzy i na tym, żeby z pełną pasją odwzajemnić pieszczotę, zupełnie jakby to miała być jedna z ostatnich rzeczy, które zrobię w życiu. Widzę, że również mój towarzyszy mi się przypatruje mi się z uwagą na którą zdecydowanie nie zasłużyłam. Nasze spojrzenia się spotykają, a ja już nie jestem pewna, czy całujemy się wzajemnie, czy może trwamy w bezruchu, bezmyślnie spoglądając na siebie nawzajem. Mogę tylko zgadywać, co dzieje się w głowie Felixa, zresztą nawet gdybym miała dostęp do jego myśli, to mogłoby zdać się na nic, skoro nie potrafię jednoznacznie opisać nawet tego, co sama czuję. Jestem oszołomiona, a instynkt podpowiada mi, że to najmniej odpowiedni moment na jakiekolwiek czułe scenki, chociaż z drugiej strony… Kogo to obchodzi? Zawsze byłam egoistką, przynajmniej w niektórych kwestiach, i nic się pod tym względem nie zmieniło.

„Zakochałem się w tobie” – przypominam sobie jego słowa i przez dłuższą chwilę jestem w stanie koncentrować się wyłącznie na nich. Choć na moment zapominam o wszystkim innym, co było między nami nie tak w ostatnim czasie, a już zwłaszcza o tej nieszczęsnej rozmowie z La Push. Jasne, niedopowiedzenia wciąż istnieją i są pomiędzy nami, a ja wiem, że prędzej czy później będziemy musieli wszystko wyjaśnić, ale w tym momencie liczy się coś zgoła innego. Felix całuje mnie, a ja całą uwagę koncentruję na nim, pragnąć skupić się tylko i wyłącznie na tym, czego oboje pragniemy. Choć ten jeden raz to ja chcę zapomnieć – jakkolwiek odciąć się od tego wszystkiego, co do tej pory stało nam na przeszkodzie. Ignorancja problemu to żadne rozwiązanie, zresztą większość komplikacji zawdzięczamy sobie, ale jeśli coś działa chociaż przez moment, to chyba wcale nie jest takie głupie, prawda?

Mam ochotę coś powiedzieć, ale nie potrafię zmusić się do tego, by tak po prostu się od niego odsunąć. Podejrzewam, że to będzie głupie i ckliwe – zupełnie nie w moim stylu – ale również to nie ma dla mnie znaczenia, przynajmniej teoretycznie. Gotuje się we mnie na myśl o tym, że Felix może mnie wyśmiać, ale z drugiej strony, chyba chcę, żeby to zrobił. Takie zachowanie z jego strony jawi mi się jako coś znajomego, czego mogę uczepić się w sytuacji, w której wszystko wydaje się sypać i komplikować jeszcze bardziej. Potrzebuję tego, zresztą tak jak i bodźca do zachowania jasności umysłu, bo to zdecydowanie nie jest proste. Co więcej, nagle uświadamiam sobie, że chcę mu powiedzieć bardzo wiele rzeczy, zupełnie jakby to była moja ostatnia szansa – tych kilka minut, zanim wszystko ostatecznie trafi szlag. To uczucie mnie paraliżuje, skutecznie przyprawiając o zawroty głowy, przez co sama nie potrafię opisać, czego tak naprawdę pragnę. Nie rozumiem również, skąd bierze się dziwny niepokój, który nagle wypełnia mnie całą i który sprawia, że mam ochotę porządnie Felixem potrząsnąć, a później zmusić go do tego, żebyśmy razem uciekli z pola walki – najlepiej gdzieś, gdzie oboje bylibyśmy bezpieczni.

To on jako pierwszy odsuwa mnie od siebie. Dopiero wtedy w końcu przymyka oczy, jakby rozpamiętując to, co między nami zaszło. Jego dłoń ląduje na moim policzku i nawet to sprawia mi przyjemność; pragnę jego bliskości i tego, żeby móc przebywać w jego ramionach, spragniona tego tak bardzo, że sama nie jestem w stanie uwierzyć w intensywność własnych emocji. Chcę znowu go pocałować, a jednak trwam w bezruchu, uważnie mu się przypatrując i próbując zapanować nad tym, co czuję, bezskutecznie zresztą. Mam ochotę poprosić go o to, żeby jakoś mi pomógł – zrobił cokolwiek, co pozwoliłoby mi poczuć się choć odrobinę pewniej. „Obiecaj mi, że będzie dobrze” – ciśnie mi się na usta, ale i to jawi mi się jako żałosne i bardzo ckliwe żebranie o coś, co wcale nie musi się spełnić. Bez znaczenia wydaje się to, co czuję i czego naprawdę pragnę, poza tym…

– Felix…? – odzywam się pierwsza, mimo wątpliwości znajdując w sobie dość motywacji, by przynajmniej spróbować coś powiedzieć. Mruga i spogląda na mnie, a jego wzrok nie wyraża niczego; patrzę w te rubinowe tęczówki i wiem, że robi to specjalnie, nie zamierzając dopuścić mnie do tego, co dzieje się w jego wnętrzu. Uciekanie przed emocjami wydaje mi się aż nazbyt męskie, poza tym nie pojmuję, co takiego faceci mają z tym ukrywaniem słabostek, ale z drugiej strony… Czy sama nie robię tego przez większość czasu? – To, co powiedziałam ci ostatnim razem… Mam na myśli wtedy, kiedy jechaliśmy do La Push – uściślam, bo wampir spogląda na mnie z powątpiewaniem, najwyraźniej nie mając pewności, co takiego chodzi mi po głowie. – Ja wcale nie…

– Serio chcesz o tym rozmawiać w tym momencie? – pyta mnie niecierpliwie, potrząsając z niedowierzaniem głową. – Nieważne… To znaczy ważne – reflektuje się, kiedy otwieram usta – ale w pierwszej kolejności może próbujmy dożyć do wschodu słońca. Na ten moment to jest dla mnie priorytetem – dodaje niemalże pobłażliwym tonem, a nastrój, który do tej pory odczuwałam, znika jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki.

Wypuszczam powietrze ze świstem, sama niepewna tego, jak powinnam się względem niego zachować. Nie wiem czy jestem bardziej poirytowana, czy może czuję ulgę na myśl o tym, że jego słowa teoretycznie mogą świadczyć o tym, że całe to szaleństwo może skończyć się dobrze. W jakimś stopniu odpowiada mi perspektywa przełożenia jakiejkolwiek rozmowy na dalszy plan, ale z drugiej strony… Sama już nie wiem, czego tak naprawdę chcę, a postawa Felixa zdecydowanie mi tego nie ułatwia.

– To co w takim razie…?

Ucisza mnie spojrzeniem, po czym jak gdyby nigdy nic ujmuje pod ramię i niezbyt delikatnie podrywa do góry. Nie mam innego wyboru, jak tylko stanąć na równe nogi, tym samym podporządkowując się jego oczekiwaniom. Mimochodem zauważam, że w zaborczy sposób przygarnia mnie do siebie, obejmując ramieniem w taki sposób, jakby chciał chronić mnie przed każdym możliwym niebezpieczeństwem. To coś, czego Felix, którego znałam kiedyś i który od pierwszej chwili był chętny mnie rozczłonkować, zdecydowanie by nie zrobił, co samo w sobie dowodzi temu, że wszyscy zmieniliśmy się w sposób, którego nie sposób ot tak opisać.

Przywieram do jego boku, nie tyle z obawy przed tym, że spotka mnie cokolwiek złego, ale chcąc choć przez moment mieć pewność, że oboje jesteśmy bezpieczni – a do tego tak blisko siebie, jak tylko okaże się to możliwe. Nie rozumiem, co takiego popycha mnie do Felixa, każąc mi chłonąć każdą sekundę w jego obecności, słodki zapach, słowo czy gest, ale nie chcę się nad tym zastanawiać. W zamian tak jak i mój towarzysz rozglądam się dookoła, próbując wypatrzeć coś w coraz gęstszym dymie, ale nie jestem w stanie skupić się na tyle, by jednoznacznie ocenić, czy coś jest nie tak.

– W porządku – stwierdza Felix i wydaje się w pełni świadom tego, co mówi. Z wolna kiwa głową, po czym jak gdyby nigdy nic odsuwa mnie od siebie. – Po pierwsze, nie daj się zabić. I nie chcę nawet słyszeć uwag na temat tego, że oboje jesteśmy martwi, bo to nie jest śmiesznie – oznajmia, ja zaś wywracam oczami, chcąc nie chcąc decydując się na milczenie. – Uważaj na siebie, bo się zdenerwuje. Po pierwsze…

– Punkt pierwszy już był – przypominam mu usłużnie.

Warczy cicho, po czym spogląda na mnie w sposób sugerujący, że lepiej dla mnie byłoby, gdybym darowała sobie drobiazgowość.

– Po pierwsze – powtarza z naciskiem – bo to też jest ważne: znajdź resztę i trzymajcie się razem. I masz być ostrożna, rozumiesz? Nie wiem, gdzie masz głowę, ale jak na razie mam wrażenie, że pierwszy lepszy dzieciak skopałby ci tyłek – dodaje, ku mojej narastającej irytacji.

– Powinieneś być mi za to wdzięczny. W końcu tylko dzięki mnie możesz się wykazać – zauważam z pretensją, ignorując jego poirytowane spojrzenie. – Przy tobie jestem bezpieczna, Felixie..

– Byłabyś, gdybym faktycznie cały czas kręcił się obok. Ale tak się sprawy mają, że grzecznie ruszysz w tamtą stronę – wyjaśnia mi spiętym tonem, jednocześnie popychając w odpowiednim kierunku – i poszukasz Cullenów, a potem znajdziecie jakieś bezpieczne miejsce. Nie wiem, czy jesteśmy w stanie się wycofać, ale musimy przynajmniej spróbować trzymać się razem. Ja poszukam Nessie i…

– O czym ty mówisz? – przerywam mu niecierpliwie.

Nie ukrywajmy: jego plan mi się nie podoba i to najdelikatniej rzecz ujmując. Rozdzielanie się w żadnym wypadku nie stanowi domeny dobrego rozwiązania, co zresztą sam wydaje mi się sugerować swoimi wcześniejszymi wywodami. Złe przeczucia narastają, a ja w absolutnie niedelikatny sposób zaciskam obie dłonie na ramieniu wampira, mając ochotę porządnie nim potrząsnąć albo najlepiej od razu zdzielić go po głowie. W tamtej chwili żałuję, że potrzeba wysiłku i odrobiny fantazji, żeby sprawić nam ból, bo w przypadku Felixa najwyraźniej potrzeba sensownej terapii szokowej. Jestem podenerwowana, a jego niedopowiedzenia jedynie mnie irytują, tym bardziej, że w idiotyczny sposób zakłada, że tak po prostu mu się podporządkuję.

– Muszę znaleźć Renesmee. Ty na tę chwilę jesteś bezpieczna, poza tym to przede wszystkim ona jest problemem. Kajusz i Rosa… – Urywa, po czym potrząsa z niedowierzaniem głową. – Zresztą obiecałem to Demetriemu, jasne? Mam troszczyć się o was obie.

– Obiecałeś coś również mnie! – protestuję i to przynajmniej na chwilę daje mu do myślenia, jednak prawie natychmiast energicznie potrząsa głową.

– Obiecałem, że wrócę i wróciłem – przypomina mi spokojnie. Znowu przyciąga mnie do siebie, po czym jak gdyby nigdy nic muska wargami moje usta. – Teraz mam w planach dokładnie to samo, więc… po prostu mi zaufaj – dodaje, jednak nawet nie zamierza czekać na moją reakcję.

Na moment przymykam oczy, instynktownie poddając się pieszczocie – krótkiej, słodkiej i stanowiącej ni mniej, ni więcej, ale sposób na odwrócenie mojej uwagi. Wiem to, a jednak nie próbuję z nim walczyć, w zamian próbując skupić się na tym, co podpowiada mi rozsądek: a więc na tym, że Felix poradzi sobie o wiele lepiej ode mnie.

Kiedy w końcu unoszę powieki, już wiem, że jestem sama.

Felix

Miałem złe przeczucia, chociaż starałem się o nich nie myśleć. Nie po raz pierwszy działałem w absolutnie impulsywny, nieprzemyślany sposób, tak naprawdę zaczynając zastanawiać się nad swoimi kolejnymi krokami dopiero w chwili, w której istniała szansa na wpakowanie się w poważne kłopoty. Nie zmieniało to co prawda tego, że byłem z Hanną szczery, ale podejrzewałem, że dziewczyna nie przyjęłaby entuzjastycznie wszystkich moich celów, nawet jeśli każdy z nich jawił mi się jako co najmniej sensowny.

Obietnica złożona Demetriemu jeszcze w Volterze, to było jedno, zresztą po wszystkim, co się wydarzyło, wcale nie potrzebowałem zewnętrznego bodźca, żeby chcieć opiekować się zarówno Hanną, jak i Renesmee. Wciąż gotowało się we mnie na wspomnienie tego, że ktoś mógłby zaatakować tę pierwszą, a tym bardziej, że w pewnym sensie sama była sobie winna. Nie czułem się dobrze z tym, że musiałem zostawić jej samą sobie, ale przecież nie mogłem pozwolić na to, żeby poszła ze mną. Jakby nie patrzeć, oboje byliśmy dorośli, a Hannah nie potrzebowała, by przez cały czas prowadzić ją za rączkę – przynajmniej w teorii. Dobrze wiedziałem, że potrafiła być niebezpieczna, a po tym, jak walczyła w domu Cullenów, mogłem założyć, że miała sobie poradzić, tym bardziej po tym małym potknięciu. Oboje musieliśmy się skoncentrować, a przebywając w jednym miejscu i próbując chronić siebie nawzajem, mogliśmy co najwyżej doprowadzić do podwójnej tragedii, a tego żadne z nas nie potrzebowało.

Tak, zasady były proste, a ja nauczyłem się dość w okresie służby na rzecz „wielkiej trójcy”. Dobrze wiedziałem, jak uciążliwe potrafiły być uczucia, co zresztą wyjaśniało, dlaczego związki były średnio akceptowalne zarówno przez władców, jak i pozostałych członków straży. Sam przez długi okres czasu zakładałem, że posiadanie partnerki to zbędny i niepożądany stan rzeczy. O wiele łatwiej było troszczyć się wyłącznie o siebie i chociaż sprowadzało się to ni mniej, ni więcej, ale do egoizmu, to właśnie koncentracja na sobie pozwalała na przeżycie. Dzięki temu o wiele łatwiej było wyeliminować słabe punkty, jednak teraz…

Cholera, jak zwykle wszystko było nie tak. Od początku widziałem, że mała czarownica prędzej czy później doprowadzi mnie do grobu, ale zdecydowanie nie sądziłem, że w taki sposób.

Przestałem zastanawiać się nad bezpieczeństwem i ewentualnymi reakcjami wampirzycy, uparcie starając się odepchnąć od siebie wszystko to, co mogło pozbawić mnie czujności. Hannah musiała sobie poradzić – nie miała wyboru, zresztą byłą zbyt uparta, by pozwolić tak po prostu się zabić.

Ja z kolei musiałem zrobić to, co należało do mnie.

Dym i swąd spalenizny skutecznie ograniczały orientację w terenie, a tym bardziej wychwycenie konkretnego tropu. Dobrze znałem zapach krwi Renesmee, ale trudno było mi ocenić, w którą stronę dziewczyna pobiegła po tym, jak wydostaliśmy się z domu. Zamierzałem porządnie okrzyczeć ją, kiedy tylko całe to szaleństwo miało dobiec końca, chociaż z drugiej strony, chyba zaczynałem przywykać do tego, że ona i Demetri to dwa trudne przypadki. Dem zdecydowanie nie mógł mieć pokornej partnerki, zresztą do utrzymania tego kretyna w ryzach (Mówione z pełnym przekonaniem i wiarą w przyjaźń!) potrzeba było naprawdę silnego charakteru. Problem polegał na tym, że w całej tej sytuacji największy problem jak zwykle miałem ja, a to zdecydowanie nie było mi na rękę.

Uważnie powiodłem wzrokiem dookoła, w pełni decydując zdać się na instynkt. Nie powiedziałem tego Hannie, ale prócz Renesmee, miałem nadzieję na odszukanie kogoś jeszcze. Jeśli dobrze się nad tym zastanowić, największe niebezpieczeństwo stanowili Rosa, Kajusz i Marcus. Pomijając iluzjonistkę, ten ostatni mógł okazać się najbardziej problematyczny, o ile oczywiście zdążył dotrzeć do swojego pana. Miałem zbyt wiele informacji, ale czułem, że Marcus prędzej czy później miał się pojawić, a to zdecydowanie nie wróżyło nam dobrze. Szukanie wampira, zwłaszcza w pojedynkę, nie było szczególnie rozsądnym rozwiązaniem, ale przecież nie mogliśmy tak po prostu zignorować potencjalnego zagrożenia. Nie miałem konkretnego planu, ale gdybym przynajmniej miał pewności na czym stoimy, mógłbym przynajmniej spróbować skupić na sobie uwagę Marcusa, a przy odrobinie szczęścia zbawić go do Cullenów – a więc i do Bell. Jeśli choć ten jeden raz miało dopisać nam szczęście, tarcza mentalna mogła rozwiązać sprawę, czyniąc z przydupasa Kajusza kogoś, kto niczym nie różnił się od innych wampirów.

Otoczyła mnie cisza, ledwo tylko dotarłem do lasu. Drzewa rosły gęsto, poza tym przynajmniej po części chroniły przed dymem i chaosem, który wywołali nowonarodzeni. Poczułem się trochę pewniej, mogąc swobodnie posuwać się naprzód i w pełni korzystać ze swoich wyostrzonych zmysłów, chociaż nienaturalny wręcz spokój wydał mi się co najmniej wręcz zastanawiający. Przez myśl przeszło mi, że gdzieś w pobliżu mogła być Fiona, chociaż to wydawało się nieprawdopodobne, tym bardziej, że sam odstawiałem ją w bezpieczne miejsce, zostawiając z Cullenami. Ta niepewność wydawała mi się jeszcze gorsza od walki wręcz, a to był dopiero początek; czułem to całym sobą, aż nazbyt świadom tego, że coś jest nie tak, chociaż w żaden sposób nie potrafiłem tego sprecyzować.

Czy ktoś mnie obserwował? To uczucie jeszcze nie musiało o niczym świadczyć, a jednak trudno było mi je tak po prostu zignorować. Cokolwiek by się nie dział, wciąż istniała możliwość, że to jedynie moje przewrażliwienie, chociaż z doświadczenia wiedziałem, że ignorowanie podszeptów intuicji nigdy nie było rozsądne. Ludzie często popełniali ten błąd, co zresztą tłumaczyło, dlaczego tak wielu z ich ulegało czarowi, który roztaczali wokół siebie nieśmiertelni, poza tym…

Och, naprawdę zaczynałem być przewrażliwiony.

Coraz bardziej spięty, w milczeniu powiodłem wzrokiem dookoła, lustrując przestrzeń pomiędzy drzewami. Machinalnie napiąłem mięśnie, przybierając pozycję gotową do ataku i obrony, gdyby tylko zaszła taka potrzeba. Nie bałem się, spokojny i skoncentrowany na podsuwanych mi przez zmysły bodźcach, chociaż te nie były nawet po części aż tak wyraziste, jak mógłbym tego oczekiwać.

Przenikliwy dźwięk telefonu, zwiastujący nadejście nowej wiadomości, skutecznie wytrącił mnie z równowagi. Wyprostowałem się niczym struna, przez dłuższą chwilę mając ochotę roześmiać się w nieco histeryczny sposób, ubolewając nad własną głupotą. W pośpiechu wyjąłem aparat, chcąc jak najszybciej przekonać się, komu powinienem dziękować za świeżą porcję nerwów, chociaż ta jedna kwestia wydawała się aż nazbyt oczywista. Kiedy na dodatek zobaczyłem całkiem pokaźną liczbę nieodebranych połączeń, ledwo powstrzymałem się przed wywróceniem oczami; Demetri i reszta najpewniej odchodzili od zmysłów, tym bardziej, że w ogólnym zamieszaniu nie zwróciłem najmniejszej nawet uwagi na dzwoniącą raz po raz komórkę.

Mam złe przeczucia. Co z wami? Sytuacja się zmieniła – możliwe, że zobaczymy się szybciej niż sądzicie.

D.

Szybciej niż sądzimy? Nie miałem pojęcia, jak powinienem to rozumieć, ale lepiej było dla Demetriego i reszty, żeby się pośpieszyli, jakkolwiek zamierzali to zrobić. Wiedziałem, że Demetri jest zdenerwowany, co zwykle kończyło się tym, że robił wyjątkowo głupie rzeczy, ale nie potrafiłem sobie wyobrazić, żeby w błyskawicznym tempie zdołali wrócić z Hawajów do Seattle. Starałem się nie myśleć o tym, co mogli zastać, gdyby sprawy przybrały szczególnie zły obrót, ale gdyby do tego doszło…

Cóż, w zasadzie mogło wydarzyć się wszystko, niezależnie od tego, czy którekolwiek z nas sobie tego życzyło.

Nerwowo zacisnąłem palce na komórce, próbując uporządkować myśli i znaleźć właściwe słowa na przekazanie Demetriemu tego, co działo się z nami. Nie miałem nawet pewności, czy uda mi się do niego dodzwonić, ale to w tamtej chwili stanowiło najmniejszy problem. Jeśli dobrze się nad tym zastanowić, lepiej dla Dema byłoby, żeby nie usłyszał, że nasze przypuszczenia okazały się słuszne, zgubiłem gdzieś Renesmee, dom płonął, a jakby tego było mało, wszyscy byliśmy w ciemnej du…

Wrzask, który nagle usłyszałem, w pierwszym momencie wytrącił mnie z równowagi. Zamarłem w bezruchu, nasłuchując, żeby ocenić z której strony dochodził. Co do tego, że był znajomy, nie miałem najmniejszych wątpliwości, chociaż to nie pocieszało mnie nawet w najmniejszym stopniu.

– To z Nessie już nieaktualne… Mam nadzieję – mruknąłem pod nosem, ledwo powstrzymując się przed tym, żeby zacząć przeklinać. Dlaczego nawet nie byłem zdziwiony tym, że ta dziewczyna jednak wpakowała się w kłopoty?

Wywróciłem oczami, po czym bez zastanowienia rzuciłem się do biegu.

Postarałam się i jest – o wiele później niż zakładałam, ale za to jestem bardzo z tego rozdziału zadowolona. Zwykle ciężko pisze mi się z perspektywy Hanny i Felixa, sama nie jestem pewna dlaczego, dlatego tym bardziej cieszę się, że rozdział powstał w wyjątkowo lekki sposób. Jestem już po sesji, więc korzystam i mam nadzieję, że i Wam przypadnie do gustu to, co ostatecznie powstało.

Jest późno, więc się nie rozpisuję. Pięknie dziękuję za wszystkie komentarze i do następnego.

Nessa.