25. Iluzjonistka

Felix

Czułem narastający z każdą kolejną sekundą gniew, stopniowo przysłaniający wszystko inne. Zacisnąłem dłonie w pięści, czując wzmagające się pragnienie, żeby rzucić się leżącemu na ziemi wampirowi do gardła albo z całej siły uderzyć go w twarz. Nie sądziłem, że kiedykolwiek obdarzę Aro tak skrajnymi, trudnymi do opanowania uczuciami – gniewem, który wręcz zachodził o nienawiść – ale to najwyraźniej był kolejny dowód tego, że życie jest kapryśne, a nawet wieki doświadczenia nie pozwalają przewidzieć wszystkiego. Jeszcze kilka miesięcy temu zarówno ja, jak i pozostali strażnicy, darzyliśmy całą trójcę uwielbieniem, dodatkowo podsycanym przez zdolności Chelsea; żadnemu z nas nawet do głowy nie przyszło, że w tak krótkim czasie wszystko ulegnie zmianie.

Znów doszły mnie kobiece piski i warknięcie, co wytrąciło mnie z równowagi w stopniu wystarczającym, żebym zdołał nad sobą zapanować. Kątem oka wciąż obserwując Aro, żeby nie ryzykować, że wampir spróbuje uciec, poderwałem głowę, by przekonać się, że reszta Cullenów również dotarła. Hannah stała kilka metrów ode mnie, milcząca i nieruchoma, tak jak i ja wpatrując się w miotającą się na wszystkie strony, zagniewaną dziewczynę, którą w silnym uścisku zamknął Emmett. Jasnowłosa wampirzyca wydawała się drobna i bezsilna, bezskutecznie próbując wyrwać się z żelaznych objęć najsilniejszego z braci Cullen, kiedy zaś mężczyzna bardziej stanowczo pochwycił ją w pasie i uniósł w górę, przez moment miałem irracjonalne wrażenie, że blondynka jakimś cudem złamie się na pół.

– Puść mnie w tej chwili! – zażądała, a w jej tonie wyczuwalna była groźba, która jedynie mnie rozbawiła. Emmett'a zresztą też.

– Bez przesady – rzucił i wywrócił oczami. – Nie trać sił, mała. Chcemy tylko… Hej! – zaprotestował nagle i niewiele brakowało, żeby wypuścił ją z objęć.

Dziewczyna warknęła i szarpnęła się, próbując wykorzystać chwilę jego nieuwagi, by rzucić się przed siebie i spróbować uciec. W ostatniej chwili Emmett'owi udało się pochwycić ją za ramię, jednak zaraz poluzował uścisk, odskakując od niej jak oparzony. Wampirzyca nie czekała długo i wyprostowawszy się niczym struna, popędziła przed siebie, klucząc pomiędzy drzewami i starając się znaleźć drogę ucieczki.

Jasper dosłownie zmaterializował się tuż przed nią, zmuszając ją do tego, by wytrąciła na prędkości. Zatrzymała się niechętnie, nerwowo wodząc wzrokiem na prawo i lewo, próbując znaleźć sposób na to, żeby wyminąć przyczajonego wampira. Ugięła nogi w kolanach i pochyliwszy się lekko, raz po raz przenosiła ciężar ciała z jednej nogi na drugą, skupiona i gotowa do natychmiastowej ucieczki albo ataku, zależnie od tego, co byłoby dla niej bardziej korzystne.

– Emmett, co z tobą? – ponaglił brata Jasper. – Jak mogłeś ją puścić? – westchnął, nie odrywając wzroku od starającej się trzymać gdzieś poza zasięgiem jego rąk dziewczyny.

– Żartujesz sobie? Przecież ona płonie! – zaoponował sam zainteresowany i to wystarczyło, żebyśmy wszyscy spojrzeli na niego jak na wariata. Zdążyłem się zorientować, że jest dość… specyficzny, ale to przekraczało wszelakie pojęcie.

– Co robi?! – zapytałem niemal w tym samym momencie, co o milcząca do tej pory Hannah, ale nawet nie mieliśmy czasu zastanowić się nad tym, od kiedy to przewidujemy swoje myśli, bo wtedy jasnowłosa dziewczyna postanowiła pójść na całość.

Kiedy na naszych oczach zamieniła się w żywą pochodnię, przez chwilę byłem w stanie tylko na nią patrzeć, oszołomiony i jednocześnie zaniepokojony obecnością ognia. Jasper odsunął się mimowolnie, chcąc uniknąć kontaktu z dziewczyną, kiedy ta bezceremonialnie ruszyła w jego stronę, podejmując jeszcze jedną paniczną próbę ucieczki. W pierwszym odruchu chciałem zaprotestować albo ruszyć za nią, ale przecież nie mogłem zostawić Aro, nie wspominając o szaleństwie, jakim wydawała się chociażby próba pochwycenia żywej pochodni.

– Edwardzie, nie! – doszedł mnie spanikowany krzyk Belli i w jednej chwili znów wszystko potoczyło się błyskawicznie.

Zauważyłem jedynie zarys postaci, kiedy ojciec Renesmee postanowił dołączyć do swoich braci, w przeciwieństwie do nich bez chwili wahania rzucając się na nieznajomą. Trzeba było być naprawdę szalonym albo zdesperowanym, żeby próbować walczyć z ogniem, jednak… No cóż, chyba powinniśmy byli spodziewać się tego, że Edward spełnia oba te warunki, tym bardziej, że wszystko sprowadzało się do jego jedynej, ukochanej córki.

Bella znów krzyknęła i zrobiła taki ruch, jakby chciała dołączyć do męża, ale nim podjęła decyzję, płonąca wampirzyca wylądowała na ziemi, jeszcze bardziej rozeźlona. Walka rozpętała się na nowo, kiedy Edward opadł na kolana tuż obok niej, bez chwili wahania chwytając ją za nadgarstki i spróbował unieruchomić jej ręce nad głową. W tamtej chwili miałem wrażenie, że obserwuję jakieś idiotyczne egzorcyzmy, bo płonąca dziewczyna miotała się na wszystkie strony, bezskutecznie próbując zrobić użytek ze swoich ostrych paznokci. Kiedy trafiła swojego przeciwnika w twarz, próbując przeorać mu policzek, rozległ się przyprawiający o dreszcze dźwięk, swobodnie mogący konkurować z równie przenikliwym drapaniem szkolnej tablicy. Skrzywiłem się mimowolnie, zbyt oszołomiony dynamiką sceny, która rozgrywała się na moich oczach, żeby być w stanie podjąć jakakolwiek sensowną decyzję, a tym bardziej ruszyć się z miejsca – tym bardziej, że wciąż widziałem otaczające walczących płomienie. Coś było nie tak i byłem tego świadom, bo nawet zagniewany Edward nie byłby w stanie aż tak ryzykować, ale choć zdawałem sobie z tego sprawę, instynktownie i tak wolałem przyjąć się z daleka.

– Przestań! – Wampir w jednej chwili stracił nad sobą kontrolę, zwłaszcza kiedy dziewczyna wymierzyła mu celnego kopniaka w twarz. Sama była niczym płomień, na wpół szalona i niezdolna do trwania w bezruchu. Chyba nawet by mi się to podobało, gdyby jej gniew nie zwrócił się przeciwko któremukolwiek z nas. – Ich mogłaś omamić, ale nie mnie. Przestań się szarpać i natychmiast powiedz mi, gdzie…

– Roso, daj sobie spokój – wtrącił jakby od niechcenia Aro. Prawie zdążyłem zapomnieć jego obecności, a w odpowiedzi na jego słowa, natychmiast zdwoiłem czujność i przesunąłem się bliżej wampira. Zdołał usiąść, korzystając z chwili mojej nieuwagi, ale nawet on nie był na tyle naiwny, żeby próbować uciekać. – Mówię poważnie. Zasadniczo uważam, że wszyscy jedziemy na jednym wózku, więc gdybyś przynajmniej ten raz nie zachowywała się jak jakaś histeryczka…

Dziewczyna – Rosa, jeśli wierzyć słowom Aro – jedynie roześmiała się w sposób, który zdecydowanie nie świadczył o tym, że w ogóle przyjmowała do wiadomości to, że moglibyśmy z nią logicznie porozmawiać. Raz jeszcze spróbowała zrzucić z siebie Edwarda, a kiedy to jej się nie udało, znieruchomiała równie nagle, co i wpadła w szał. Płomienie nagle zniknęły, a Rosa uspokoiła się i już tylko leżała, dysząc tak ciężko, jakby właśnie przebiegła maraton. Jakby chcąc lepiej nad sobą zapanować, przymknęła oczy; jasne, wzburzone włosy, częściowo opadły jej na twarz, ale i bez tego można było stwierdzić, że jest ładna i w gruncie rzeczy drobniejsza niż można byłoby sądzić po tym, jak zawzięcie starała się z nami wszystkimi walczyć. Co więcej, kiedy w końcu się uspokoiła, sprawiała wrażenie nie tyle pokonanej i wściekłej, ale… pustej. Jej twarz nie wyrażała niczego i to wezwało się jeszcze gorsze i bardziej niepokojące, niż gdyby znów zaczęła się rzucać i wyzywać na czymś świat stoi.

– Zachowywać… jak histeryczka…? – wyszeptała, spoglądając na wampira z urazą. – Niech on ze mnie zejdzie, do jasnej cholery! – syknęła na Edwarda, ale ten nie ruszył się nawet o milimetr.

– Najpierw porozmawiamy o mojej córce – oznajmił lodowatym tonem. Gdyby nie to, że musiałem pilnować Aro i nie pozostało mi nic innego, jak wierzyć w to, że ojciec Renesmee nie posunie się zbyt daleko, chyba nawet wolałbym przysunąć się bliżej, żeby ewentualnie powstrzymać go przed rozerwaniem wampirzycy na kawałeczki. – Może twoje sztuczki sprawdzają się w przypadkach innych, ale dla mnie to nie ma znaczenia. Chcę wiedzieć, gdzie jest moja córka!

– Och! – Oczy Rosy rozszerzyły się, kiedy pojęła coś, czego my mogliśmy tylko się domyślać. – To jej rodzina, tak? Ich też mamy z Fi traktować tak, jakby byli  naszymi sprzymierzeńcami? – zapytała gniewnie, puszczając mimo uszu pytanie Edwarda.

– Dobra wystarczy tego! – wtrąciła się Rosalie, nie czekając aż jej brat znów zacznie się rzucać. Wszyscy byliśmy zdenerwowani, co nie było dziwne, ale na pewno nie pomagało w rozwiązaniu problemu. – Przestańcie się na siebie wydzierać, to po pierwsze! Po drugie, do rzeczy – ponagliła.

Momentalnie zapadła cisza, nie tylko dlatego, że nas zaskoczyła. Największy problem leżał w tym, że dziewczyna miała racje, a ja chcąc nie chcąc musiałem jej to przyznać. Nigdy nawet nie przypuszczałem, że zgodzę się z czymkolwiek z Rosalie, tym bardziej, że w ostatnim czasie bynajmniej nie sprawiła, że zapałałem do niej sympatią, ale to teraz nie miało znaczenia. Musieliśmy działać szybko i wszyscy zdawaliśmy sobie z tego sprawę, a przynajmniej taka miałem nadzieję.

Rosalie wsparła dłonie na biodrach, w milczeniu spoglądając na każdego z nas osobna. Edward nie puścił Rosy, wciąż klęcząc przy wampirzycy w taki sposób, żeby ją unieruchomić, ale ta nie wydawała się z tego powodu szczególnie poirytowana. W końcu znieruchomiała, najwyraźniej dochodząc do wniosku, że najrozsądniej będzie milczeć, chociaż nie sądziłem, żeby to było aż takie proste. W zasadzie miałem wrażenie, że Rosa próbowała zagrać nam na nerwach, co nawet mnie nie dziwiło, bo zdążyła już pokazać, że ma charakterek – i że potrafiła być naprawdę niebezpieczna, kiedy chciała. Wciąż nie byłem pewien, co sądzić o tym, co wszyscy widzieliśmy, zanim Edwardowi udało się nad nią zapanować, ale to akurat było teraz najmniej istotne.

W milczeniu spojrzałem na pozostałych, próbując ocenić, co takiego sądzili o całej sytuacji. Jasper i Emmett przyczaili się gdzieś w pobliżu swojego przybranego brata, obserwując Rosę i sporadycznie spoglądając na Aro. Kiedy spojrzałem na Alice, odniosłem wrażenie, że myślami nadal jest gdzieś daleko, ale trudno było mi stwierdzić, czy znowu coś zobaczyła. Jej dar nie był jakoś szczególnie praktyczny, zwłaszcza kiedy chodziło o Renesmee, bo dziewczyna sprawiała, że jej wizje stawały się tym bardziej niespójne, o ile w ogóle się pojawiały, ale to i tak było lepsze, niż gdyby nie miewała ich wcale. Z drugiej strony, to przynajmniej dawało nam przynajmniej względne pojęcie tego, że jesteśmy na dobrym tropie, a Nessie jest cała… A przynajmniej miałem taką nadzieję.

Zwłaszcza po zaniepokojonej Belli widać było, że ma podobne obawy. Nigdy nie zastanawiałem się nad tym, jak to jest być rodzicem, ale nie musiałem zgadywać, by domyślić się, jak bardzo stresująca była dla niej cała ta sytuacja.

– Moja córka – odezwała się, nie będąc w stanie dłużej znosić ciszy. Wszyscy na nią spojrzeliśmy, ale chyba nawet tego nie zauważyła. – Powiedzcie mi w końcu, co z Renesmee.

– Ach, Isabello, jak dawno się nie widzieliśmy… Dalej uważam, że nieśmiertelność ci służy – wtrącił się ze swojego miejsca Aro. Warknąłem na niego ostrzegawczo, kiedy z wolna podniósł się i staną na nogi, ale nie próbowałem go zatrzymywać. W przeciwieństwie do Rosy, raczej nie miał sposobu na to, żeby czymś nas zaskoczyć i uciec. – Całkiem niedawno mówiłem Renesmee, że bardzo cieszy mnie to, że jednak nie dotknęła jej tak potężna strata, jak do tej pory mogło się nam wydawać. Jak widzę, już wszystko zaczęło wracać do normy, więc…

– Och, niech on się zamknie, bo nawet nie mogę tego słuchać! – jęknęła Hannah, potrząsając z niedowierzaniem głową. – Jak on zaraz zacznie gadać wierszem i zapewniać nas o swojej dozgonnej przyjaźni, chyba oszaleję.

Rzuciłem jej porozumiewawcze spojrzenie, po czym westchnąłem, sam niepewny tego, jak powinienem się zachować. Miałem ochotę komuś przyłożyć, ale jednoczenie nie chciałem pozwolić na to, żeby tak po prostu coś wytrąciło mnie z równowagi. Przecież przez lata służby zdążyłem przekonać się, jak bardzo fałszywy bywał Aro; mógł udawać dyplomatę, ale zwłaszcza w tych okolicznościach wątpliwym było, żeby którekolwiek z nas dało się nabrać. Kiedy miał władzę, mógł pozwolić sobie na wszystko, wzbudzając poczucie zagrożenia wystarczające, żeby wyegzekwować od innych to, czego oczekiwał, ale od balu wszystko było inne.

Musiał zdawać sobie z tego sprawę, bo tylko spojrzał kolejną na Hannę i na mnie, nie reagując na jęki dziewczyny nawet słowem. Już nie przypominał tego nieco ekscentrycznego wampira, którego widywaliśmy na co dzień, kiedy miał na swoje zawołanie służbę i twierdzę, którą z powodzeniem można byłoby określić mianem zamku. Teraz był zdany na siebie, a to zdecydowanie mu nie odpowiadało. Nie dało się zaprzeczyć, że Volturi byli potężni – musieli być, skoro udało im się zajść tak daleko i przez lata panować nad tak liczną armią, utrzymując przynajmniej względny porządek w naszym świecie.

– Opanuj się, Edwardzie. Carlisle, byłbym wdzięczny, gdyby twój syn jednak nie zamordował jedne z moich nielicznych sprzymierzeńczyń – zwrócił się do doktora, raptownie poważniejąc. – Mówię poważnie. Zdolności Rosy są dla nas bezcenne.

– Jakich „nas”? – wtrąciłem podejrzliwym tonem, ale wampir nawet na mnie nie spojrzał. To zaczynało być irytujące.

Carlisle westchnął cicho.

– Edwardzie… – zaczął z wahaniem, ale nie wyglądał na szczególnie przekonanego. Miałem raczej wrażenie, że aż nazbyt dobrze rozumie zachowanie syna.

– Najpierw niech odpowiedzą na moje pytanie – oznajmił nieznoszącym sprzeciwu tonem. – Co z moją córką? Tylko bez wykrętów, bo inaczej…

– Co? Jednak mnie zabijesz? – Rosa roześmiała się bez wesołości. – Proszę bardzo, najwyraźniej to u was rodzinne – warknęła i spięła się cała, jakby podświadomie przygotowując się na to, że wampir ją zaatakuje, ale nie zrobił tego.

Obserwowałem Edwarda, więc dobrze widziałem szok, który odmalował się na jego twarzy. Bursztynowe tęczówki wampira pociemniały jeszcze bardziej, a już w następnej sekundzie chwycił Rosę za szyję i szarpnięciem poderwał ją do pionu, bezceremonialnie przyciskając ją do pnia najbliższego drzewa. Chociaż oddech był jej zbędny do tego, żeby normalnie funkcjonować, usłyszałem, jak powietrze ze świstem wymknęło się z jej płuc, a ona jęknęła cicho, praktycznie bezwiednie wyrzucając obie ręce przed siebie i próbując protestować. Jasne włosy tworzyły wokół jej głowy złocistą aureolę, ale w spojrzeniu i wyrazie twarzy Rosy nie było niczego anielskiego.

W tonie jej głosu również, kiedy jednak zdecydowała się odezwać. Dłoń na gardle nie musiała być dla szczególnie uciążliwa, chociaż sprawiała, że jej głos wydawał się nieco przytłumiony:

– Dobrze słyszałeś – oznajmiła, spoglądając na Edwarda hardo. Gdyby nie to, że zachowywała się jak ktoś, kto chętnie by nas wszystkich wybiła, chyba nawet bym jej przyklasnął. To byłaby dobra kandydatka, gdybyśmy w końcu musieli uświadomić nadopiekuńczego tatusia, że jego córeczka ma chłopaka… I że jest nim Demetri. Nawet Cullenowie przyznali, że to nienajlepszy moment na takie rozmowy, skoro zarówno Bella, jak i Edward, odchodzili od zmysłów niepokoju o córkę. – Zabijesz mnie, tak jak twoja córka skazała na śmierć, tego, którego kochałam? Teraz przynajmniej wiem, komu ten mały mieszaniec zawdzięcza geny. Ona…

Poruszył się tak szybko, że byłem niemal pewien, że – chociaż nie potrafiłem sobie wyobrazić, że ktoś taki jak Edward się do tego posunie – właśnie zamierzał ją uderzyć. Powstrzymał się niemal w ostatniej chwili i po prostu odepchnął ją na bok, aż potknęła się i jakimś cudem upadła, znów lądując na trawie. Natychmiast napięła mięśnie i odsłoniła zęby, gotowa się bronić, chociaż w ten sposób jedynie się pogrążała, dodatkowo prowokując kogoś, kto już teraz był na granicy wytrzymałości.

– Jeszcze słowo… – Zacisnął usta, najwyraźniej powstrzymując się przed powiedzeniem czegoś, czego później mógłby żałować. – Przysięgam, jeszcze jedno słowo, a…

– Przestańcie!

Wszyscy zamarliśmy, kiedy do rozmowy wtrącił się jeszcze jeden glos, tym razem kobiety i zagniewany, chociaż nie tak, jak w przypadku Rosy. W pośpiechu rozejrzałem się na boki, tak jak i pozostali, szukając wzrokiem kobiety, która zdecydowała się do nas dołączyć; nie miałem pojęcia, jak wcześniej mogliśmy nie zorientować się, że towarzyszy nam ktokolwiek jeszcze, ale w ogólnym zamieszaniu wszystko wydawało się prawdopodobne.

Zauważyłem, że Hannah drgnęła, po czym nerwowo obejrzała się przez ramię. Wampirzyca pojawiła się kilka metrów za nią, częściowo skryta pomiędzy drzewami, trzymając się od nas w odległości wystarczającej, żeby mogła czuć się przynajmniej względnie bezpiecznie. Ciemne włosy falami opadały jej na ramiona i plecy, przysłaniając twarz, ale i tak doskonale widać było jej idealne rysy twarzy, bladą cerę oraz lśniące w gniewny, ostrzegawczy sposób oczy. Kiedy nasze spojrzenia skoncentrowały się na niej, na moment przymknęła powieki, po czym z wolna ruszyła przed siebie, jednak decydując się ujawnić, choć musiała zdawać sobie sprawę z tego, że skoro już to zrobiła, nie zamierzaliśmy tak po prostu pozwolić jej odejść.

Aro westchnął i zrozumiałem, że ją zna. Jakby na potwierdzenie moich przypuszczeń, wciąż leżąca na ziemi Rosa, poderwała głowę i spojrzała na nowoprzybyłą niemal z rozdrażnieniem, wyraźnie niezadowolona.

– Nie wtrącaj się, Fiona – rzuciła ostrzegawczym tonem. – Nie zamierzam milczeć, tylko dlatego, że…

– A ja powoli zaczynam mieć dość tego, że zachowujesz się jak dziecko – przerwała jej ciemnowłosa. Wyglądała na zagniewaną i mocno zaniepokojoną. – Już o tym rozmawialiśmy. Słyszałaś, co powiedziała ta dziewczyna. Nie mówię, że masz udawać, że nic się nie wydarzyło, ale istnieją problemy ważniejsze niż twój żal i powinnaś w końcu to zaakceptować! – dodała i na ułamek sekundy spojrzała Rosie w oczy. Przez kilka chwili mierzyły się na spojrzenia, aż w końcu blondynka niechętnie uciekła wzrokiem gdzieś w bok, nagle markotna i jakby wycofana. – Mamy ten sam interes, jak sądzę. Tylko dlatego tutaj jesteśmy.

Patrzyliśmy na nią w milczeniu. Jedynie Edward stał gdzieś na uboczu, wciąż pod wpływem silnych emocji. Nie zareagował nawet wtedy, gdy Bella zdecydowała się do niego podejść i zatrzymawszy się u jego boku, delikatnie musnęła palcami jego ramię.

– Kochanie…? – zapytała cicho.

Gwałtownie potrząsnął głową.

– Za chwilę – odparł cicho, ale przynajmniej ujął ją za rękę. Miałem wrażenie, że czerpał z jej dotyku pociechę i ukojenie, obojętnie jak ckliwe mogłoby się to wydawać. Co więcej, zupełnie machinalnie spojrzałem w stronę Hanny i… – A ty mówi – zwrócił się do Fiony; wydawał się zrezygnowany i mocno zniechęcony.

– W porządku. – Fiona z wolna skinęła głową. – Jest tak, jak powiedziałam. Mamy wspólny interes, nawet jeśli różne priorytety. Nie tak miało to wyglądać, ale skoro już pewne rzeczy się wydarzyły… – Zamilkła, by rzucić przelotne, wymowne spojrzenie Rosie. – Myśl sobie co chcesz, ale żadne z nas nie tknęło twojej córki – oznajmiła z powagą, zwracając się do Edwarda.

Nie byłem pewien dlaczego, ale coś w tonie jej głosu i wyrazie twarzy sprawiło, że miałem wątpliwości co do tego, czy mówiła prawdę. Być może ojciec Renesmee również to wyczuł, bo natychmiast spojrzał na Fionę.

– Była tutaj – powiedział i wyczułem w jego głosie ulgę, ale również napięcie. – To znaczy, że nie poszła do miasta, ale…

– Poszła – przerwała mi Rosa. Tym razem brzmiała niemal łagodnie, jak mała dziewczynka, której to, co mówiła, sprawiało wyjątkową przyjemność. – Powiedz im, Fi, skoro już jesteś taka dobra.

– O czym ona znowu… – Głos Hanny zabrzmiał wyjątkowo piskliwie i niecierpliwie, chociaż nigdy nie grzeszyła zdolnością czekania.

Ja zresztą również nie, ale tym razem to było coś zupełnie innego. Wszyscy żyliśmy w napięciu, a już zwłaszcza w ostatnim czasie, chociaż sam nie byłem pewien, kiedy to się zaczęło – przed balem, czy zaraz po. Wiedziałem jedynie, że to była nasza wspólna sprawa, nawet jeśli nie przypuszczałem, że kiedykolwiek znajdę się w takiej sytuacji i będę przejmować się życiem kogokolwiek innego, prócz mnie samego.

Bezwiednie zacisnąłem dłonie w pięści, coraz bardziej podenerwowany. Ani Rosa, ani Fiona nie powiedziały tego wprost, ale…

– Co się stało? – naciskała Hannah. – Jak wszyscy zaczynają milczeć, to znaczy, że mamy przejeb… – zaczęła, ale – dzięki Bogu! – w tym samym momencie postanowił odezwać się Edward:

– Nie…

Chyba nie powinienem być szczególnie zdziwiony, że tym razem skoczył w stronę Fiony. Stała spokojnie, kiedy chwycił ją za ramiona i lekką nią potrząsnął. Emocje, które nim targały, były tak wyraziste, że nawet nie potrzeba było wyjątkowych zdolności Jaspera, żeby być w stanie właściwie je zinterpretować. To już nie był po prostu gniew, nawet nie furia, ale coś zdecydowanie bardziej złożonego, składającego się przede wszystkim ze zrozumiałej złości, rozżalenia i irytacji, ale przede wszystkim… lęku.

Zabawne, ale sama myśl o tym, że Edward mógłby tak po prostu się bać, wydawała mi się irracjonalna. Rodzicielstwo zmieniało, oczywiście, ale to i tak wydawało się niedorzeczne. Ten wampir łatwo pozwalał wytrącić się z równowagi, poza tym bywał narwany, zwłaszcza odkąd poznał Bellę i zaczął dosłownie stawać na głowie, byleby zapewnić jej chociaż względne bezpieczeństwo, ale coś takiego…

– Co wyście najlepszego zrobiły? – zapytał i w tamtej chwili brzmiał jak desperat. Patrzył jej w oczy, zagniewany, a przy tym na swój sposób zimny, choć nie sądziłem, że takie połączenie jest w ogóle możliwe. – Nie wiem, co wam zrobiła… o co ją oskarżacie, ale – na litość boską! – jak mogłyście tak po prostu pozwolić na to, żeby tam poszła!

– Gdzie poszła? – zapytała niespokojnym tonem Bella. Natychmiast dopadła do męża; w jej przypadku przeważał niepokój, co było równie naturalne, co i napięcie, które wszyscy czuliśmy. – Cały czas mówicie zagadkami! Gdzie jest Renesmee i…?

– Poszła z Corin Volturi – odparła ze swojego miejsca Rosa. – Już prawie dobę temu. Słyszałam, jak wymusiła na niej obietnicę, że wprowadzi ją do zamku. Niby po co mieliśmy ją zatrzymywać? I tak nie była chętna, żeby nam pomóc, a skoro była na tyle głupia, żeby tak ryzykować, chyba powinniśmy się cieszyć, że jeszcze wszyscy żyjemy. Prawda jest taka, że naraża nas wszystkich, a to zdecydowanie nie jest na rękę żadnemu z nas.

Miałem ochotę na nią warknąć; znów ryzykowała, ale najwyraźniej nie dbała na to, jak którekolwiek z nas odbierze jej słowa. Nie mogłem mieć pewności, ale Rosa zachowywała się tak, jakby wręcz chciała zginąć.

– Tylko po co? – wyszeptał nerwowo Edward. Przynajmniej ten jeden raz koncentrował się na sednie sprawy, obojętny na jakiekolwiek zewnętrzne bodźce. – Dlaczego w ogóle tutaj przyjechała? Co…?

– Nieważne dlaczego – wtrąciłem pośpiesznie. To nie była pora na to, żeby dodatkowo dolewać oliwy do ognia i sprawdzać, jak Edward zareagowałby na wieść na to, że wszystko w istocie sprowadza się do Demetriego. Co prawda wiedział, że – tak jak ja i Hannah – tropiciel pomagał jego córce i że słono za to zapłacił, kiedy go złapali, ale nic ponad to, a przynajmniej tak mi się wydawało. Nawet jeśli wychwycił coś w naszych myślach, najwyraźniej wolał udawać, że niczego nie zauważył. – Właściwe pytanie brzmi, co takiego z tym zrobimy?

– Chyba właśnie nie sugerujesz wejścia do miasta, co Felixie? – prychnął Aro. Zdążyłem już prawie zapomnieć o jego obecności, choć nie sądziłem, że to w ogóle możliwe.

– Nie wróciła stamtąd! Chyba nie sądzisz, że mamy czekać? – warknął Edward, nie dając mi okazji na to, żebym odpowiedział. – Tutaj nie ma czas. Musimy coś zrobić, natychmiast, albo… – Urwał, nie będąc w stanie dokończyć.

– Mieliśmy plan, ale twoja córka nie zamierzała czekać, żebyśmy mogli go zrealizować. – W głosie Aro nie wyczułem nawet nutki niepokoju, a jedynie znajomą irytację, jak zawsze, kiedy coś szło nie po jego myśli. – Pójście tam teraz, to samobójstwo. Popraw mnie, jeśli coś mi umknęło, ale co nam to da, jeśli damy się pozabijać i…

Zrobiłem krok do przodu, materializując się pomiędzy ojcem Renesmee a Aro, nie chcąc ryzykować, że któryś z nich zrobi coś głupiego. Nie żebym sam nie miał ochoty na to, żeby przyłożyć swojemu byłemu „panu”, ale to nie była pora na to, żeby walczyć ze sobą. Nie było czasu i musieli być tego świadomi w równym stopniu, co i ja.

– Na litość Boską, zaczynacie naprawdę mnie denerwować! – wyrzuciłem z siebie na wydechu, nagle tracąc cierpliwość. – Ty – warknąłem na Edwarda – przestań się rzucać, bo to nic nie da. Z kolei ty – zwróciłem się do Aro – w końcu się zamknij. Dziękuję bardzo!

– Rany, Felutek… – Hannah gwizdnęła pod nosem, spoglądając na mnie w równym oszołomieniu, co i pozostali.

Puściłem jej uwagę mimo uszu, choć nie dało się ukryć, że pod obstrzałem spojrzeń zaczynałem czuć się odrobinę niezręcznie. Teraz najważniejsze było działanie, a to akurat wychodziło mi o wiele lepiej niż Aro. Kiedy jeździliśmy z Demetrim, żeby spełniać kolejne polecenia, powierzone nam przez trójcę, nie raz zdarzało się nam wymyślać plan na prędze – i to w wielu przypadkach ryzykując albo podejmując decyzję nawet mimo tego, że nie mieliśmy pewności, czy zawsze postępujemy słusznie. Nie zamierzałem tego mówić na głos, ale nawet jeśli Aro miał rację, moje pojęcie tego, co było ryzykowne, pozostawało na swój sposób… względne. Tak czy inaczej, czułem się bardziej kompetentny, żeby podejmować konkretne decyzje; kiedy on i jego bracia siedzieli na tronach, my musieliśmy troszczyć się o siebie samych, a to o czymś świadczyło.

Westchnąłem przeciągle, po czym spojrzałem na każdego z zebranych z osobna. Na samym końcu skoncentrowałem wzrok na milczącej Fionie, chcą nie chcąc musząc przyznać, że wydawała się najbardziej trzeźwo myślącą osobą w towarzystwie.

– Nie wierzę, że to mówię, ale chyba faktycznie mamy problem. A do tego zostało nam bardzo mało czasu… – zacząłem z wahaniem. – Ale to teraz bez znaczenia. Mieliście plan. Jaki?

– Dość ryzykowny, aczkolwiek... – Fiona zamilkła i wzruszyła ramionami. – Ja i Rosa byłyśmy gotowe już od jakiegoś czasu. To on ciągle upierał się, że powinniśmy wstrzymać się z atakiem – wyjaśniła, rzucając wymowne spojrzenie w stronę Aro.

Wampir prychnął.

– Oczywiście, bo było nas za mało – odparł z przekonaniem. – Mam wrażenie, że nie doceniasz mojego brata i naszych strażników – stwierdził, rzucając jej pełne wyższości spojrzenie.

– Doceniam. Doceniamy obie i to w większym stopniu niż ci się wydaje… – Przez twarz wampirzycy przemknął cień; jej rubinowe tęczówki pociemniały na moment. – Teraz już nie możemy czekać. Mam pewien pomysł, ale najpierw musicie puścić wolno Rosę – zażądała z powagą.

– Tę wariatkę? – wtrąciła z niedowierzaniem Rosalie. Patrzyła nieufnie zarówno na mnie, jak i na Fionę, Aro, a już zwłaszcza Rosę. – Żartujesz sobie?

– Chcesz pomóc bratanicy? – zapytała rozsądnie Fiona.

Wampirzyca zacisnęła usta. Chciała się odezwać, ale rozmyśliła się, kiedy Esme podeszła do niej i w uspokajającym geście położyła córce obie dłonie na ramionach. Obie wampirzyce wydawały się nienaturalnie blade, choć w przypadku nieśmiertelnych nie powinno być to niczym dziwnym, przynajmniej teoretycznie.

– Zaatakowała nas – odezwała się cicho Esme. – Dlaczego teraz mielibyśmy wam zaufać?

Fiona nie odpowiedziała, ale to nie było konieczne. Kiedy doszedł nas cichy, nieco histeryczny śmiech samej zainteresowanej, a nasze spojrzenia skoncentrowały się na Rosie, wszystko stało się oczywiste.

– Nie rozumiecie? – zapytała. Jej oczy lśniły w jakiś niezdrowy, niepokojący sposób. – Ponieważ to ja jestem waszym planem.

Hannah

Nie wierzę, że to robimy. W głowie mi wiruję i czuję się tak, jakbym była pijana, chociaż z doświadczenia wiem już, że nie jestem w stanie się upić – i to nawet gdybym bardzo się stała. W pamięci wciąż mam wszystko to, co ma miejsce od chwili naszego przyjazdu do Volterry, jakby już sama konieczność przebywania w tym miejscu nie stanowiła wystarczającego wyzwania dla mnie. Nie chcę tutaj być, ale do tej pory nawet o tym nie myślałam, skoncentrowana przede wszystkim na myśli o odnalezieniu Renesmee i wyplątania się z tego cholernego bałaganu.

Nessie, coś ty najlepszego zrobiła?, myślę po raz wtóry, coraz bardziej podenerwowana sytuacją. Na litość Boską, nie dociera do mnie to, co się dzieje. Oczywiście, wiedziałam, że prędzej czy później byśmy tu wróciły, ale na pewno nie wyobrażałam sobie tego w taki sposób. Mam wrażenie, że świat oszalał, a my robimy wszystko na opak, aż prosząc się o to, żeby wkrótce ponieść konsekwencje swoich błędów. Nie przypuszczałam nawet, że Renesmee będzie zdolna do tego, żeby zachować się tak lekkomyślnie, ale z drugiej strony… Jeśli mam być szczera, nie jestem w stanie mieć jej czegokolwiek za złe. Wiem, że miłość jest skomplikowana i pewnie sama nie zachowałabym się lepiej na miejscu mojej najlepszej przyjaciółki. Mogę tylko zgadywać, co takiego czuła przez cały ten czas i teraz, kiedy tak po prostu tutaj wróciła, ale bynajmniej nie zazdroszczę jej tego, co w ostatnim czasie wycierpiała – i to przede wszystkim z mojej winy.

Wiem, że muszę się skoncentrować, ale to jest trudne i jestem tego boleśnie świadoma. Skupiam się na wstrzymywaniu zbędnego mi oddechu; cisza jest teraz najważniejsza, tak jak i ostrożne stawianie kroków, kiedy wraz z Rosą przemieszczamy się pogrążonymi w ciemności ulice miasta. Jestem spięta i zdenerwowana, a fakt, że wszystko zależy od tej niepokojącej, wyraźnie wrogiej nam wampirzycy, stopniowo doprowadza mnie do szaleństwa. Nie ufam jej – nie mam takiego zamiaru – ale też nie pozostało nam nic innego, jak choć na kilka godzin zakopać topór wojenny i zdać się na siebie nawzajem.

Widzę jej jasne włosy, częściowo skryte pod kapturem czarnej peleryny. Sama mam na sobie podobną, co nieprzyjemnie kojarzy mi się z Volturi (jakże ironiczne, jeśli wziąć pod uwagę to, gdzie jesteśmy i co zamierzamy zrobić), ale nie da się ukryć, że czerń sprawdza się doskonale, jeśli chce się ukryć. Wiem, że gdzieś w pobliżu czai się Fiona i że najpewniej otacza nas ochronną bańką ciszy i spokoju, ale jej również nie ufam, a plan wydaje mi się głupi i niezwykle ryzykowny. Mam ochotę biec, a nieśpieszny, powolny krok, którym porusza się prowadząca mnie Rosa, z każdą sekundą wystawia moje nerwy na próbę. Do cholery, zaraz wyjdę z siebie i stanę obok ze zdenerwowania, choć podświadomie czuję, że postępujemy dobrze; jakikolwiek błąd może kosztować nas życie (egzystencję?), a to ostatnim, czego nam trzeba.

Nie wiem, jakim cudem doszło do tego, że się tu znalazłyśmy. Reszta jest gdzieś tam, co teoretycznie mnie uspokaja, ale nie tak, jak mogłabym tego oczekiwać. Metodycznie zbliżamy się do twierdzy, wprost do głównego wejścia – tak, tak, głównego! – a ja z każda kolejną sekunda jestem coraz większym kłębkiem nerwów. Niebezpieczeństwo, niebezpieczeństwo!!!, tłucze mi się w głowie, ale raz po raz zmuszam się do tego, żeby ignorować podszepty intuicji i posuwać się naprzód. Teraz nie ma czasu na wątpliwości i wycofywanie się, zwłaszcza, że ja i Rosa jesteśmy podstawą tego cholernego planu.

Ta noc…

Czuję, że wszystko zmieni się tej nocy.

W pamięci po raz wtóry odtwarzam sobie to, co ustaliliśmy w lesie. Już wcześniej wszyscy zorientowaliśmy się, że z Rosą jest coś nie tak – i nie mam tu na myśli tego, że pała jakimś szczególnym rodzajem nienawiści do Renesmee. Nie było czasu na dłuższego rozmowy, ale wiem, że te dwie kobiety – Rosa i Fi – mają jakiś związek z zadaniem w Greenpoint; tym samym, w którym Nessie musiała wziąć udział, towarzysząc Demetriemu, Felixowi oraz „piekielnym bliźniętom”. Nigdy tak właściwie nie zastanawiałam się nad tym, co się wtedy wydarzyło, ale najwyraźniej konsekwencje ciągnęły się za całą trójką aż do tej pory. Również Fiona wydaje się rozżalona, choć przy tym zachowuje o wiele więcej rozsądku od Rosy, która ma wyraźny problem z zapanowaniem nad emocjami i swoimi odruchami. Gdyby nie to, że blondynka wygląda na chętną zamordować nas wszystkich, a już zwłaszcza Nessie, chyba nawet zaczęłabym jej współczuć; coś – czy też raczej kogoś – straciła, czuję to, ale…

Ta dziewczyna jest niebezpieczna i to nie tylko przez wzgląd na to, że wydaje się zdesperowana i obojętna na wszystko. Chyba wszyscy powinniśmy czuć ulgę, że nie kontroluje ognia, jak mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka, ale wcale nie czuję się z tego powodu pewniej. Iluzja, którą tworzy, jest tak prawdziwa i trudna do rozróżnienia od rzeczywistości, że za żadne skarby nie chcę przekonać się, co to znaczy podpaść komuś takiemu, jak ona. Nie wiem, co kryje się w zakamarkach umysłu kogoś tak rozżalonego, jak ona, a sama myśl o tym, że Rosa może zakrzywić rzeczywistość do swoich potrzeb, przyprawia mnie od dreszcze, choć to nie powinno być możliwe w moim przypadku. Jest nieobliczalna, a to oznacza, że może stanowić zagrożenie większe niż sam Kajusz i wszyscy jego poplecznicy razem wzięci.

Nie odrywam od niej wzroku, również wtedy, gdy się zatrzymuje. Nie widzę wejścia, ale to nie utrudnia mi orientacji. Czuję wyraźny zapach słodyczy, która należy do innych wampirów, co jednoznacznie świadczy o tym, że jesteśmy na miejscu – i że oni z równym powodzeniem mogą nas wyczuć.

Rosa ruchem ręki daje mi do zrozumienia, że mam się zatrzymać. Posłusznie się podporządkowuję, choć nie jestem z tego powodu zadowolona. Instynktownie przywieram plecami do ściany budynku, po czym ostrożnie przemieszczam się o jeszcze kilka kroków, żeby lepiej widzieć to, co się dzieje. Jasne włosy Rosy na ułamek sekundy rozpraszają ciemność, wyróżniając się na ich tle, kiedy w pośpiechu przecina plac przed głównym wejściem, tym samym narażając się na to, że ktoś ją zauważy. Nie mam złudzeń co do tego, że drzwi jak zwykle są pilnowane, zwłaszcza po tym, co wydarzyło się podczas balu i to jedynie potęguje moje zdenerwowanie. Podświadomie wręcz czekam na to, aż ktoś wykrzyczy moje imię albo na zdradę Rosy, która nagle uświadomi mi, jak bardzo wszyscy jesteśmy naiwni.

Nic podobnego się nie dzieje. Mimo wątpliwości, widzę, że dziewczyna kryje się w cieniu budynku naprzeciwko, bliżej twierdzy. W mroku niezbyt dobrze widzę jej twarz, ale wiem, że zamknęła oczy i próbuje zebrać myśli, żeby wykonać tę część planu, która należy do niej.

Pierwsze okrzyku przekonują mnie, że jej dar sprawdza się doskonale. Nie widzę niczego, dzięki Bogu, bo mam dość ognia i pożaru, zwłaszcza w tym miejscu. Na moment zamieram, po czym w końcu decyduję się wyjść z ukrycia i przekonać się, co się dzieje; w efekcie omal nie wpadam na wampira – młodego chłopaka, być może w moim wieku, choć w przypadku nieśmiertelnych wiek jest pojęciem względnym. Udaje mi się zaobserwować jego regularne rysy twarzy (obce, co uświadamia mi, że nie widziałam go na zamku nigdy wcześniej), ciemne włosy oraz rozszerzone w panice rubinowe oczy, nim bezceremonialnie odpycha mnie na bok i w pośpiechu biegnie gdzieś w ciemność, chcąc jak najszybciej opuścić okolice twierdzy.

Krzyki przybierają na intensywności i już wiem, że się udało. Kątem oka zauważam, że Rosa – nie czekając na mnie – rzuca się biegiem przed siebie, wpadając w sam środek ogólnego zamieszania. Nie wiem, czy to ona otworzyła drzwi, ale kiedy ruszam za nią, główne wejście swoi otworem. Nie mam nawet czasu na to, by przyjąć do wiadomości to, że właśnie wchodzę do przysłowiowej „paszczy lwa” i to z kimś, kto z równym powodzeniem może okazać się moim wrogiem.  W duchu czuję ulgę, że przynajmniej na razie Rosa oszczędza mi konieczności obserwowania sceny, która zrodziła się w jej głowie. Byłam sceptycznie nastawiona, kiedy słuchałam, że zgodnie z pierwotnym zamierzeniem, Rosa miała narobić zamieszania, pozorując kolejny pożar (Cóż, Aro to ma fantazję… Chociaż nie spodziewam się po nim niczego bardziej wyszukanego.), tym razem bez szkód, ale za to z zyskiem dla nas. Mam już dość wspomnienia ognia, ale muszę przyznać, że to genialna sprawa, jeśli chodzi o próbę zastraszenia wampirów – nawet najpotężniejszy dar potrafi zdać się na nic, kiedy w grę chodzą płomienie, a więc jedyny czynni, który jest w stanie nas unicestwić.

Rzucam się biegiem przed siebie, nie dając sobie czasu na dalsze wątpliwości. Gwałtownie przystaję na samym środku przedsionka, nerwowo rozglądając się na boki i szukając czegokolwiek, co mogłoby okazać się dla mnie przydatne. Nikt nie zwraca na mnie uwagi, ale ja jestem aż nazbyt świadoma tego, że pojawia się coraz więcej ściągniętych krzykami osób. Nigdzie nie widzę Rosy, ale to nie ma w tym momencie znaczenia, skoro bez większego wysiłku udaje mi się przedrzeć przez do najbliższego, opustoszałego jak na razie korytarza. Z ulgą opieram się o ścianę, kryjąc się w cieniu; gdyby moje serce wciąż biło, teraz pewnie wyrywałoby się z piersi, tłukąc się jak szalone i próbując wyrwać się z piersi.

Wypuszczam powietrze ze świstem, choć tlen i oddychanie już dawno przestały być dla mnie pociechą. Chcę biec dalej, w nadziei, że uda mi się trafić na jakikolwiek trop Renesmee i Demetriego, ale w zamieszaniu trudno jest mi się skoncentrować. Liczę na pojawienie się pozostałych, którym chaos powinien dać do zrozumienia, że wszystko idzie zgodnie z planem. Felix ma ich wprowadzić tyłem, bo – przy odrobinie szczęścia – wszyscy już wiedzą o „pożarze” i to na nim się koncentrują, ale z drugiej strony…

Pod wpływem impulsu chwytam za ramię kolejnego obcego mi wampira, który przebiega niedaleko mnie. Wciąż jestem trochę silniejsza od przeciętnego nieśmiertelnego, choć od mojej przemiany minęło kilka lat, dlatego udaje mi się przyciągnąć nieszczęśnika do siebie i przycisnąć go do ściany. Z uwagą spoglądam mu w oczy, zmuszając do tego, żeby skoncentrował na mnie wzrok. Nawet jeśli jest świadom, że coś jest nie tak, zamiera w bezruchu, co pozwala mi wpłynąć na jego wolną wolę i pamięć.

– Masz zebrać wszystkich strażników i natychmiast opuścić zamek… A już zwłaszcza tych, którzy pilnują bocznych wejść – oznajmiam z powagą, głosem nieznoszącym sprzeciwu.

Oczy chłopaka rozszerzają się w geście niedowierzania.

– Ale…

– W tej chwili! To sam Kajusz wydaje ci te polecenia, jasne? – ciągnę i starannie próbuję zmanipulować jego pamięć w ten sposób, żeby potwierdzić swoją wersję. Ha! Jestem w tym coraz lepsza, dzięki tym wszystkim tygodniom ucieczki, kiedy sporadycznie wpływałam na wspomnienia ludzi, których czasami musieliśmy wykorzystać – czy to w hotelach, czy też sklepach albo na lotnisku. – Mnie nie widziałeś.

– Nie widziałem cię… – powtarza posłusznie; jego wzrok staje się dziwnie nieobecny, co mnie satysfakcjonuje. Jego umysł jest słaby, ale i tak jestem ze swoich poczynań zadowolona.

– Świetnie. – Stanowczo pcham go w stronę ogólnego zamieszania, choć przedsionek zaczyna już pustoszeć. Wiem, że muszę się pośpieszyć. – Teraz spadaj! I pamiętaj, macie uciekać, a nie bawić się w prowadzenie dochodzenia! – wołam za nią.

Jestem wciąż spięta, kiedy wampir znika mi z oczu. Mam wrażenie, że został przemieniony niedawno albo przynajmniej ma słaby umysł, ale to nie ma znaczenia. Swoją drogą, niby dlaczego miałoby mi się nie udać? Kiedy chcę, potrafię być bardziej kreatywna od samej Rosy, a to już o czymś świadczy.

Raz jeszcze rozglądam się dookoła. Teraz z czystym sumieniem mogę ruszyć na poszukiwania Renesmee i Demetriego.

– Lepiej dla was, żebyście żyli – mruczę pod nosem. Felix jak nic uznałby, że całkiem już mi się w głowie poprzewracało. – I to oboje.

Nie chcę nawet myśleć o tym, co by będzie, jeśli się mylę. 

Nareszcie udało mi się dokończyć ten rozdział. Felix i Hannah to dla mnie niezmienne wyzwanie, ale z ogólnego efektu jestem zadowolona. Obiecywałam, że akcja będzie parła do przodu i teraz możecie się o tym przekonać. Mam nadzieję, że mój pomysł na zakończenie tej księgi będzie i zaskakujący, i intrygujący, ale zobaczymy, bo wszystko okaże się wkrótce. Swoją drogą, nie mogę się doczekać, aż zabiorę się za kolejny rozdział, bo bardzo długo na niego czekałam. Ale cii… Nie uprzedzajmy faktów.

Dziękuję za wszystkie komentarze. To dla mnie wielka motywacja, a ja jak zwykle proszę o więcej szczerych opinii.

Kolejny rozdział już wkrótce…

Nessa.